Zünnûn-i Mısrîhazretleri zamânında o yerin, "sirbaç" diye bir mahallî yemeği vardı ki, çok sevilen bir yemekti o yörede.

Onu ne zaman yemek istese, kendi kendine"Ey nefsim! Eğer şunu yaparsan onu sana yediririm"der ve o işi yaptırırdı nefsine.

Yine bir gün geldi.

Nefsi istedi bu yemeği.

O zaman da;"Ey nefsim! Kur'ân-ı kerîmi bir defâ hatmedersen, onu sana yediririm"dedi.

Ve başladı okumaya.

Hatmi bitirip yedi o yemeği.

Zünnûn-i Mısrî hazretleri vefât edince; cenâzesinde on binlerce cemaat toplandı o mevkîde.

Aşırı sıcak bir gündü.

Namazı kılınıp da cenâze omuzlara alınınca, büyük grup hâlinde "kuşlar" belirdi havada.

Uçarak geldiler.

Yol boyunca kanatlarını açıp ve yan yana uçarak gölgelik ettiler insanlara.

Ertesi gün oldu...

Sevenleri, kabrini ziyârete geldiler.

Kabir üzerinde 'nur'dan bir yazıgördüler. İnsanoğlunun yazısına benzemiyordu. Her okuyan, şaşırıyordu hayretten!