Behâeddîn-i Buhârîhazretlerini çok seven talebeler, bir evde toplandılar.

Gâye, sohbet etmekti.

Ve ondan bahsetmekti.

Çünkü onu çok seviyor;"âah, şimdi hocamız da olsaydı, mübârek ağzından nice hikmetler dökülürdü"diyorlardı.

Ev sâhibi sütlaç yaptı.

Getirip ortaya koydu.

Ve;"Haydi buyurun, hep birlikte yiyelim"dedi.

Gelip oturdular.

Fakat o da ne!

Hiçbiri yiyemiyordu sütlaçtan. Zîra kıpırdıyamıyordu kimsenin eli.

Sanki elleri bağlanmıştı.

Biri tutuyordu sanki ellerini.

Birbirlerine hayret içinde bakıp;"Hayırdır inşallah, bize ne oldu böyle"diyorlardı.

İçlerinden biri;

"Bu hâl, elbette hocamızın bir tasarrufudur"dedi.

Velhâsıl hiç yiyemediler.

Ve kalktılar o sofradan.

Aradan bir saat geçmişti ki,büyük velî teşrîf etti. O gelince büyük bir sevince gark oldular.