Behâeddîn-i Buhârîhazretlerinin bir talebesi anlatıyor:

Nesef'te biriyle münâkaşa etmiştim.

Kalbini incitmiştim o Müslümanın.

Ayrıca özür de dilememiştim kendisinden...

Oradan ayrıldım.

Hocama geldim.

Fakat o da ne!.

Hocam yüzüme bakmıyordu.

Ve hiç iltifat etmiyordu.

Şaşırıp kaldım.

Sebebini anlayamadım.

Araya sevdiği talebeden bâzısını koydum.

Ama fayda etmedi.

Çok üzülüyordum!

Sonunda dayanamayıp;

"Hocam! Farkında olmadan bir hatâm olduysa özür dilerim" dedim.

Bana baktı.

Ve sordu ki:

"Nesef'te bir müminle münâkaşa edip kaba sözler söyledin. Üstelik özür de dilemedin, değil mi"

Başımı önüme eğip;