Behâeddîn-i Buhârîhazretlerinin genç bir talebesi vardı ki, bu zâtı çok seviyordu.

Büyük velî, bu talebeye"Her zaman beni yâd et, hâtırından çıkarma"buyurmuştu.

O talebe anlatıyor:

Bu emirle hocamı unutmamaya çalışırdım.

Bir sene babamla hac yoluna çıktık.

Derken Hirat'a ulaştık.

Oradayken bir ara unuttum hocamı.

Unutmamla birlikte, bendeki bütün güzel "hâller" ve mânevî "hasletler" gitti.

Kendimi "kupkuru" hissettim.

Sanki "odun gibi" olmuştum.

Ne aşk kalmıştı ne muhabbet.

Babam farkına varıp "İstersen seni başka bir velîye götüreyim" dedi.

Ben cevâben;
"Hayır, bu hâl benim kusûrumdan oldu" dedim.

"Ne kusûru oğlum" dedi.

"Ben hocamdan gâfil oldum. Bu yüzden bunlar oldu" dedim.