Rumeli fâtihlerinden Allah dostu bir velî vardır. Hamza Baba.

Kerâmet sâhibi bir zâttır.

Ziraatle uğraşır.

Büyük bir meyve bahçesi vardır.

Mahsulü toplayınca hemen hesaplayıp "uşrunu" verir.

Ya diğer insanlar

Onların yoktur böyle bir dertleri.

Îkaz etse de dikkate almazlar.

Bir gün "yangın" çıkar o havâlide.

Ne kadar bahçe varsa, yanar kül olur.

Biri hâriç tabii.

Hamza Baba'nın bahçesi.

Bir tek ağaç bile yanmaz o bahçede.

Bu hâdise ibret olur diğerlerine.

Akıllanırlar.

Hamza Baba gibi uşurlarını hesaplar, verirler muntazaman.

Ne demiş büyükler;

"Bir musîbet, bin nasîhatten evlâdır."

Bir gün sevdiği bir genç;

"Efendim, bana çok ecir kazandıracakbir amel ve bir ibâdet söyler misiniz" diye arz etti.