Feleğin işine bakın ki Türk ülkesinde yıllardır kimliğimizi tartıştırıyoruz. Kapıyı yönetenlerimiz açtılar. Fetö dâhil dinden geçinen sözüm ona İslamcılarımız başı çektiler. Kendisini liberal-demokrat sayan nereye savrulacağı belirsizlerimiz zaten hazırdılar. Batı ülkelerinin hararetli desteğiyle birlik oldular ve palalarını sıyırdılar. Evet yanlış duymadınız, dış güçlerin desteğiyle. Ortalığı velveleye verenlere bakmayınız, bu destek hâlâ onlarla ve hiç geri çekilmedi. Çekilmez. Bu oyuna biz izin verdik, bozulacaksa da biz bozacağız.Elbirliğiyle suyu tersine akıtmaya çalışıyorlar. Koca tarihi karartmak istiyorlar. Olacak iş değildir. Tarihi inkâr ana baba inkârıdır ve inkârcının soy kimliğinin o halkasının adı burada söylenemeyecek Türkçe kavramda açıktır. Tarihi inkâr ederek veya bozarak "Sen o değilsin!" demeye kalkanların ana baba inkârında derin bir kriz vardır. Psikolojik arızalarının nesepsizlik krizine dönüşmesine şaşılmaz. Bu inkâr, değer ve tutunacak dal bırakmaz.Krizlerin anasıKrizlerin anası "kültür krizi"ni böyle yaşıyoruz. Tam da 26 Ağustos'a denk gelen Cuma hutbesinde Sultan Alparslan'ın kimliğini, adını ısrarla etmeyerek "o millet" ucubesiyle verenler, bilseler de bilmeseler de bu kimlik dinamitleyiciliğine koşuluyorlar. 26 Ağustos'un Büyük Taarruz'daki kurtuluş hamlesini yürüten Başkomutan'ı görmezden gelenler bu yoldadırlar.Seversiniz, sevmezsiniz ama o tarihi ve tarihi yapanların adını olsun doğru vereceksiniz. Israrla karartanların bir olmaz işe kalkıştıkları açık. Böyle gitmez, gidemez. Dönmüş görünmelerine rağmen dönmedikleri yoldalar. Bozacakları kadar bozarlar. O kimlik umulmadık bir yerde bu safsataları yerle bir eder. Tarih bize bunu söylüyor.Tarih deyince konu derinleşiyor. Tarihe bakan bugün olan bitenleri iyi anlar. Kültür, dolayısıyla kimlik problemleri yaşamamız yeni değil. "Biz kimiz" sorusunu sorduran büyük değişmeler yaşadık. Bunlar, -hangi kavramı seçerseniz seçin- kökten ve köklü değişimlerdi. Türk kimliği -nihayette- hepsine rengini ve damgasını vurmuştur. Ne olmak istenirse istensin, dönüş, her zaman onadır.Değişim süreciMeseleye düşünce zemininde bakalım: Din ve medeniyet değiştirmeler, toplumlara güvenli alanlar sunmazlar. Değişme ürkütücüdür. Bu tür köklü dönüşüm gerektiren durumlar aynı zamanda korkutur, kendinden şüpheyi ve güven problemini getirir. Bu kararı verenlerin idare edeceği zorlu bir geçiş dönemi başlar. Sancılı geçer. Makul bir sürede yeni durumun benimsenmesi, eskinin devam eden millî özellikleriyle uyuşması yeni bir heyecan yaratır. Millîlik, söz konusu din bile olsa temel meseledir. Kendiniz gibi Müslümanlığa veya başka bir dine girer ve bütün değişmelere rağmen ancak kendiniz olarak ve kendiniz kalarak başarılı olursunuz. Yahya Kemal'in Türk Müslümanlığı tabirini böyle anlamak lazımdır. Maya tutarsa güven sağlamlaşır. İleri atılış hamleleri peş peşe gelir.Kabul edelim ki bizde bu süreçler belki beklenenden uzun sürüyor. Yeni ile eskinin kavgası bitmiyor. Yara kangren hale gelinceye kadar varıyor. Din ve medeniyet değiştirmelerinde bunları yaşadık. Sonuncusu Batı anlayışına geçiş maceramızdır. 3. Selim'in dünyaya biz düzen veriyoruz demek olan "nizâm-ı âlem" fikrinden vazgeçmesi önemli bir başlangıçtır. Dâhî bestekârımız, büyük yenilikçi hükümdarımız, gücümüzün artık dünyaya düzen vermeye yetmediğinin farkındaydı. "Nizâm-ı cedîd"i ilan etmesi buydu. "Yeni düzen"e geçişi hazırladı. Değişimi bütün yönleriyle başlatmayı başaracakken otoriteleri sarsılacak endişesine kapılanların, özellikle din ulemasının kışkırtmasıyla darbeye uğradı ve canıyla ödedi.Tanzimat, 3. Selim'in bıraktığı yerden 2. Mahmud'un hazırladığı reformların adıdır. Yaşadıklarımızı anlamak için oralara kadar gideceğiz. Atatürk, Tanzimat, Meşrutiyet hareketini devam ettiren ve tamamlayan büyük dehamızdır.Tarih bilmiyoruzDerdimiz büyük. Türkiye'nin sağı-solu, okumuşu-okumamışı tarihten habersiz hale geldi. Birileri 1923 öncesini yok sayıyor ve akıl almaz bir cehaletle, Yılmaz Öztuna'nın tarihçilerce kabul edilmiş fikrine göre, Türk Tarihi'nin yarısından fazlası demek olan Osmanlı'yı inkâr etmeye kadar varıyor. Birileri, Cumhuriyet'e soğuk bakıyor ve kendince bir Osmanlı hayranlığı uyduruyor. "Uydurma" tabirini kullanmamı mazur görünüz, bunun için başka bir kavram aramadım. Çünkü dedikleri Osmanlı ile Osmanlı'nın alakası yok. Her zaman öyledir ama konumuza göre devri seçelim, 3. Selim'den bugüne Osmanlı onların dediğinin tam tersi anlayıştadır.Osmanlı'yı inkâr edenlerin, solcu veya başka etiket taşıyanlarımızın durumu da böyle bir terslik taşıyor. Onların düşman oldukları Osmanlı, tam da şu anda bilmeden savundukları çağdaşlaşmayı tek yol gören zihniyetteydi. Atatürk diyorsak, 3. Selim'den itibaren Vahideddin'e kadar bütün Osmanlı padişahlarının çizgisi onunki gibiydi. Belki sadece rejim konusunda bir farklılıkları olabilir. Osmanlı Sarayı, tabii olarak İngiltere ve daha birçok Avrupa memleketindeki gibi Cumhuriyet'i değil Meşrutiyet'i (taçlı demokrasiyi) benimserdi. Rejim konusunda her iki fikirde de olunabilir. Ne bu, ne de o yanlıştır. Biz Cumhuriyet'i seçtik. Bu kadardır.Cumhuriyet'i kutlayacak gibi durmuyoruzCumhuriyet'imizin yüzüncü yılındayız. 29 Ekim'e iki ay kaldı. Hükûmetimizin, kurtuluşun ve kuruluşun yüzüncü yılını sönük geçirmeyi seçtiği açık. İki ay kala hâlâ nasıl kutlayacağımızı bilmiyoruz. Tuhaf ve anlaşılmaz bir karartma uygulandığı açık. Bu tarih ve devlet bilmezlik örneğini acıyla yaşıyoruz. Göreceksiniz bazı şeyler yapılacak ve Cumhuriyet'i, Cumhuriyet'in yüzyılını değil sadece kendilerini anlatacaklar. Utanarak söyleyeceğim, hem de doğru anlatmayacaklar.Bu da bir kehanet değil. Mozaik siyasetiyle ortak kimlik dinamitlenmiş