Evliyânın büyüklerinden olan ve İstanbul'da medfun bulunan Mehmed Emîn Tokâdîhazretleri, bir gün sevdiklerine şunu anlattı:

Mahşer günü birtakım insanlar Arş'ın altında gölgelenirler. Onlar için azap korkusu yoktur.

Diğer ümmetler onları görünce meleklere sorarlar:

"Bunlar peygamber midir"

"Hayır."

"'Evliyâ mıdır''

"Hayır.''

''Peki, kimdir bunlar''

"Onlar ne peygamberdir, ne de evliyâ. Onlar, âhir zamanda gelen bir ümmettir."

"Peki, husûsiyeti nedir onların"

"Onlar birbirlerini sırf Allah için severler."

Bir gün bâzı gençler;

"Efendim, hakîkî bir Müslüman nasıl olur" diye sordular.

Onlara cevâben;

"Hakîkî Müslüman; her şeyden önce tam ve mükemmel bir insandır... Güler yüzlü, tatlı dilli, doğru sözlüdür. Kızmak nedir bilmez. Zîra Resûlullah Efendimiz; 'Kendisine yumuşaklık verilen kimseye dünyâ ve âhiret iyilikleri verilmiştir' buyuruyor"