Evliyânın büyüklerindenMazhar-ı Cân-ı Cânânhazretlerinin her duâsı kabul olurdu...

Sevdiği bir dostu vardı.

Bir gün huzûruna geldi.

"Efendim, ne olur, bir duâ edin de Hak teâlâ bana bir oğul versin"diye yalvardı.

Büyük zât severdi onu.

O da buna güvenerek büyük velînin kaftanına yapışıp;

"Efendim, Vallâhi bana bu konuda 'bir müjde' vermedikçe, eteğinizi bırakmam"deyiverdi.

Mübârek zât gözlerini kapadı.

Bir müddet murakabeyedaldı.

Rabbine yalvardı.

Ve başını kaldırıp;

"Üzülme, Allahü teâlâ sana çok yakında bir erkek evlât verecek"buyurdu.

Adam sevinerek gitti.

Aradan bir sene geçti...

Bir oğluoldu adamcağızın.

Sevinçten uçuyordu.

Bir gün de bir kimse geldi.