Büyük velîMazhar-ı Cân-ı Cânânhazretleri henüz çocukken hidâyet nurları parlıyordu alnında.

Ne zaman Ebû Bekr-i Sıddîk'ın ismini ansaydı, o anda karşısında görürdü kendisini.

İmâm-ı Rabbânî hazretlerini düşünse onun rûhâniyeti gelirdi karşısına.

Babası çok severdi onu.

Bir gün ona bakıp;

"Ey oğlum! Sen dünyâya gelince ben dünyâdan soğudum"dedi.

On altı yaşındaydı...

Babası birden hastalandı.

Bu, ölüm hastalığıydı.

Günleri sayılıydı.

Oğluna döndü ve

"Ey oğlum! Ömrünü boş şeylerle hebâ etme"diye vasiyet etti.

O da cevâben;

"Başüstüne" dedi.

Allah dostlarını buldu.

Ve sohbetlerine devam etti.

Akrabâları mâni oldular.

"Sen ne yapıyorsun Ecdâdın mevkî sâhibi kimselerdi. Biz, senin de mevkî makam sâhibi olmanı istiyoruz"