Bu yıl da Ramazan'ın sonuna geldik, hüzünle uğurluyoruz.

Ramazan, arınma ve toparlanma iklimi, yenilenerek doğrulma ve yeniden doğma mevsimiDiriltici bir ümmîleşme seyrüseferi: Zihni, kirlerden temizleme; insanı, özüne döndürme, kendine getirme; özetle, taze bir ruhla donanma seferi...Bayramsa, toparlayıcı, kenetleyici ve yekvücut kılıcı ümmetleşme zaferi: Taze bir heyecanla ve kanatlandırıcı bir neşeyle seküler bölmeli zamanı durdurma, bütün ayrıcalıkları ortadan kaldırarak bütünleşme, hâlleşme ve helâlleşme, kardeş olma ve coşma zeminiBayramlarımız ne güzeldir bizim: Zamanın akışını durdururuz biz bayramlarda. Meydan okuruz zamanın akışına. Zaman bize emanettir, zaman bizimdir, zaman biziz'dir artık.Bayram kendi zamanını ve hayatını inşa eder. Ruh dolu, kardeşlik dolu, sevgi ve saygı dolu bir hayat sunar bize. Bayramlar cennetten bir iz taşır Bir ay tutulan orucun meyvesidir bu:Allah'ın güzel kullarına güzel bir lütfu.

Bu sütunda daha önce yayımlanan bayram yazımı, gözden geçirerek bir kez daha paylaşıyorum.

ZAFERE ODAKLANMAK HEZİMETLE, SEFERDE OLMAK SAMİMİYETLE SONUÇLANIR

İnsanın varoluş amacı, zafer değildir. Amaç, zafer olduğunda, sonuç hezimet olacaktır. Ontolojik olarak kaçınılmazdır bu.

Maksadı zafer olan insan, samimiyetini yitirir, kendini herkesin ve her şeyin önüne geçirir ve hakikati bitirir.Aslolan samimiyettir; samimiyet, bizâtihî seferde olma hâli'dir ve hakikat, seferde olanlara lûtfedilir.
ÜMMÎLEŞEREK DOĞRULUR, "YALNIZLAŞARAK" KENDİNİ VE HAKİKATİ BULUR İNSANÜmmîleşme, "yalnızlaşma" demektir aslında: Kendine doğru sefere çıkma, içine yönelme, kendine çeki düzen verme, kendini hatırlama, kendine ulaşma ve hakikati bulma kaygısı

Başka zamanlarda hayatın akışına kapılır, oraya buraya sürüklenir ve kendini unutur insan: Hakikati unutur: Yaratıcı'yı unutur

Ramazan'da durur: İçine yönelir ve durulur: Kendini bulur

Yapıp ettiklerini, her şeyi muhasebeye koyulur

İtikaf, işte bu yüzden emrolunmuştur

Ancak o zaman insan, nefsinin insanı kendinden, kendi hakikatinden ve bizatihî hakikatin kendisinden, kendi fıtratından ve özünden uzaklaştıran tuzaklarından kurtulur

"Yalnızlaşarak" ümmîleştikçe, kendini bulur insan: "Yalnızlaşarak" ümmîleştikçe, kirlerinden arınır, nefsinden uzaklaşır; kendine, kendi hakikatine ve hakikatin hakikatine yaklaşır

"Yalnızlaşmak", kişinin kendiyle başbaşa kalmasıdır, ilk bakışta.Ama gerçekte "yalnızlaşmak", kişinin kendinden başkasıyla, Yaratıcı'yla başbaşa kalmasıdır aslında: Yaratıcı'yla buluşması
İNŞA ÇABASI İMHA EDER, İBADET KAYGISI İHYA EDERTanpınar'dan esinle ve besinle söylersek: Mü'min, inşa etmez, ibadet eder: Maddeye, imanın nurunu, hakikatin ruhunu nakşeder; eşyaya ancak o zaman tasarruf eder.

İbadet, kurucu bir eylem değil, kurtarıcı bir eyleyiş'tir.

İnşa'da mücadele vardır; ibadet'te mücahede.

Ne muazzam, ne muazzez, ne muhteşem bir seyrüsefer hâlidir mücahede: Kişi hem ibadet eder, kulluk vazifesini ifa eder; hem emanet'i üstlenen mü'min olarak halife olma yükümlülüğününyüklediği Hakk'a vekâlet mükellefiyetini yerine getirir, yeryüzünde emniyeti teminat altına almaya girişir; hem de bu seyrüseferin sonucunda yenilenir, temizlenir ve kendine gelir.

İnşa çabasının gerisinde zafer hırsı yatar: Merkezde, ben ego vardır: İnsanın eşyayı, dünyayı, hatta insanları, başkalarını yenme, tahakkümü altına alma patolojisi hükmünü icra eder alttan altta...

O yüzden inşa çabası, insanın samimiyetini yok eder.

O yüzden yaşanabilir bir dünya inşa edemez inşa çabasıyla çabalayıp duran beşer. Şaşar. Ve imha eder her şeyi, sonuçta

Oysa ibadet'in kaygısı, sürekli sefer hâlinde olmaktır; sefer'de, ben ego, merkezde değildir.

O yüzden benini, nefsini yenebilen; çıkarlarını düşünmeyen; başkalarını, başkalarının iyiliğini, hayrını, güzelliğini düşünen insanların işidir sefer.