Türkiye, terör örgütü PKK'ya silah yaktırdı. Tarihî bir sürece şahitlik ediyoruz. Benzersiz bir kardeşlik örneği inşa edilebilir. Tıpkı dün olduğu gibi.

Bu süreç şu temel gerçek üzerinden inşa edilmeli: Selçuk çocukları ile Salahaddin çocukları ne zaman birbirilerine omuz vermişlerse, o zaman tarihin akışını değiştirmişler. Ama öte yandan Selçuk çocukları ile Salahaddin çocukları ne zaman birebirlerine omuz vurmuşlarsa, ikisi de hüsrana uğramaktan kurtulamamışlar ve tarihten çekilmişler.

Bazı çevreler ve kişiler, bu benzersiz süreci, gölgelemek ve hatta baltalamak için yoğun gayret gösterecekler gibi görünüyor.

İhtiyatla ama yılmadan bu sürecin son noktasına ulaşması için ülkenin bütün kesimleri elini taşın altına koymalı.

Cumhurbaşkanımız Sayın Erdoğan, Kızılcahamam Kampı'nda tarihî bir konuşma yaptı. Ülkemizi ve bölgemizi barış ve kardeşliğin hâkim olacağı bir barış ve kardeşlik kıtasına dönüştürmek için var gücümüzle çalışacağımıza dair güzel, samimi ve sarsıcı cümleler kurdu. Türk, Kürt ve Arap unsurların el ele vererek bunu yeniden başaracaklarını söyledi.

CHP Genel Başkanı Sayın Özgür Özel, inanılmaz bir şekilde çarpıttı bu son söylediğini Erdoğan'ın ve özetle, ümmet bilinci ile değil vatandaşlık bilinci ile hareket etmeliyiz, Erdoğan Arapların hamisi rolü oynuyor, şeklinde talihsiz bir cümle kurdu.

Tam sömürgeci zihniyeti var bu CHP'de. Türkiye'nin Türkler, Araplar ve Kürtlerle birlikte hareket etmesi, bölgeden emperyalistlerin defedilmesi için şarttır. Bundan şikâyet etmek, tam bir akıl tutulmasıdır, sömürgeci İngiliz, Fransız kafasıdır.

Sayın Özgür Özel'in ve CHP'nin zihnine kazıması gereken hayatî gerçek şudur: Emperyalistlerin buradan defedilmesi Türkleri, Kürtleri ve Arapları aynı çatı altında toplayan Osmanlı ruhu ile mümkündür. İslâm'ın kuşatıcı ve kucaklayıcı medeniyet tasavvurunun en son ve en sofistike meyvesi Osmanlı ruhunun altı asır hâkim olduğu bir süre zarfında Türk-Kürt çatışması gibi bir sorun yaşanmadı, yaşanamazdı da.

Osmanlı ruhunun yeşerttiği ümmet ve medeniyet bilinci, herkesi kucaklayan evrensel bir kardeşlik iklimi sunar, ümmet / medeniyet bilincine karşı çıkan, epistemik köle olduğunu ispatlar ve asla barış içinde bir arada yaşama modeli sunamaz. Kucaklayıcı Osmanlı ruhu değil de dışlayıcı primitif laikçilik uygulaması, iki halkı birbirine düşman ettirmeye ve kırdırmaya yol açtı.

Oysa biz bu sorunu ancak yine herkesi kucaklayan herkesin rahat nefes alabileceği Osmanlı ruhu ile çözebiliriz.

15 Temmuz direnişi, Osmanlı ruhunun dirilmesi ve darbecileri defetmesiydi.

15 Temmuz akşamı saat 21.00'den itibaren bir darbe ve işgal girişimi ile karşı karşıya olduğumuza kesin kanaat getirmiştim. Çeşitli güvenilir kaynaklardan elde ettiğim bilgiler, bu kanaatimi kesin bilgiye ve gerçeğe dönüştürdü.

O andan itibaren sosyal medyadan darbe teşebbüsü olduğunu, insanların sokağa çıkarak darbeye direnmeleri gerektiğini yazdım, kitlelerin darbeye direnmesinde bu çağrılarımın katkısı olduğunu gördüm.

Darbe teşebbüsü üzerine "yukarıdan" gelen talep üzerine Afyon'dan Trabzon'a, Eskişehir'den Erzurum'a ve Elazığ'a kadar karış karış Anadolu'yu dolaştım, meydanlarda mitinglere katıldım, kitlelere coşkulu, etkileyici konuşmalar yaptım darbeye direnilmesi konusunda. Ne yalan söyleyeyim, Millî Mücadele yıllarında Anadolu'yu karış karış dolaşan Mehmet Âkif gibi hissettim bir şehirden diğerine, ülkenin en doğusundan en batısına kadar koştururken…

Dönemin Trabzon Belediye Başkanı, "Hocam, sizin art arda attığınız o tweetleriniz üzerine sokaklara döküldük biz Trabzon'da" demişti.

Türkiye'de bir ilk gerçekleşmişti: Darbeye direnilmişti. Hem de bütün direnişlerde gözlendiği üzere destansı bir şekilde! Tankların altına yatmıştı bu ülkenin güzel, cesuryürek insanları! Darbe olduğunu duyan insanlar, hemen dışarı fırlamıştı evlerinden, kahvelerden, işyerlerinden!

Modern tarihte darbeye direnen tek millet, tek toplum olarak tarihe geçti bu ülkenin çocukları.

Ayrıca gazetede darbeyle ilgili yazdığım yazıda, "Millet, devleti kurtardı" demiştim. Dönemin yöneticileri sıcağı sıcağına kullandı bu ifadeyi konuşmalarında topluma teşekkür ve şükran nişanesi olarak.

Modern tarihte bir askerî darbe ve işgal girişimine direnen tek direniş olarak geçti bu toplumun direnişi kayıtlara.

Millet, devleti son çeyrek asrında iki defa daha kurtardı: Hem 1999 Marmara Depremi sırasında hem de bu sene 6 Şubat'ta yaşadığımız Pazarcık-Elbistan Depremi sırasında. İlk günlerde bazı yerlerde kısa süreli sorunlar yaşansa da devlet / hükümet, milletin yaralarını sarmak için var gücüyle mücadele etti, gayret gösterdi: Bütün valilikler, belediyeler, kaymakamlıklar seferber edildi, deprem bölgesindeki insanımız kimsesizliğe mahkûm edilmedi.

Hem bu iki büyük depremde hem de 15 Temmuz darbe ve işgal girişimde milletin destansı bir direniş ortaya koyması, depremden ve darbeden doğrudan etkilenen insanımızın yaralarını hızla sarsması, milletin yanı sıra devletin de işi aslâ savsaklamaya kalkışmaması, dünyada hayranlık uyandırdı, büyük takdirle karşılandı.