Şimdiki haline hiç benzemezdi Yeni Asır gazetesi. Girmesi de, girip tutunması da, mezun olup ayrılması da zor bir okuldu. O dönem o okulda öğrenilenler büyük şansmış meğer!Fuarların bir ay sürdüğü günlerde mesela neredeyse 'tam gün' çalışıp kimsenin gıkı çıkmazdı. Fuar zamanıydı çünkü... Gündüz normal haberler yapardı muhabirler, gece de Fuar'da hangi görevi aldıysa.Çömezlerin işi kaybolan çocuklardı. Yorucu, takip gerektiren işti... Fuar'da sık sık şöyle anonslar duyardınız.Dikkat dikkat... Üzerinde kırmızı puanlı elbise, ayağında beyaz çorap ve kırmızı ayakkabı olan adını söyleyemeyen kıvırcık saçlı bir kız çocuğu bulunmuştur. Ailesinin Fuar Müdüriyeti'ne gelmesini rica ederiz!Diğer gazetelerin çömezleriyle anonsu duyar duymaz koşardık müdüriyet önündeki kamelyaya. Korkmuş çocuklardan kimi ağlarken, kimi de görevlilerin verdiği şekere fit olmuş, sessizce anne babalarının gelmesini beklerdi. İlerleyen saatlerde de gidip bakardık teslim alınmamış çocuk kalmış mı diye.Çünkü olurdu böyle şeyler. Mahşer yeri gibi olan fuara üç çocuğu ile gelen anne baba eve iki çocukla döner, sonra da o yoklukta taksiyle fuara geri koşardı!Bir gün hiç unutmam anonslar art arda gelince yine gittik müdüriyetin önüne. Ona yakın kızlı erkekli çocuk. Kimi ağlıyor, kimi sessiz. Bankta oturan çocukların yanında da bastonuna dayanmış sakin bir amca.Görevliler bizim için çocukları amcanın oturduğu bankın etrafında topladı, fuar hatırası gibi fotoğraflar çektik. Ertesi günün başlığı hazırdı: Kayıp rekoru!Fotoğrafları çekip başka işlere dağıldık. Saatler geçti kontrole gittiğimizde bir çocuk ve o amca hala oradaydı.Ayrılıyorduk ki telaşla birileri geçti yanımızdan, onları gören çocuk bastı feryadı. Anne babasıymış gelenler. Kimliklerini gösterip çocuklarını teslim alıp gittiler. Amca kaldı! Dayanamadım sordum görevliye, 'amca saatlerdir neden burada' diye. Ailesiyle fuara gelmiş unutulmuş! Kaybolunca birileri bulup getirmiş, defalarca anons yapılmasına rağmen arayan soran olmamış meğer.En son saat 02:00 civarında hala bastonuna dayanmış onu unutan oğlunun, kızının gelip almasını bekliyordu. O amca aranıp sorulmadığı için 10 gün kadar yaşlılar evinde kaldı iyi mi!Cem Yılmaz'ın 'bu çocuk olmamış' özlü sözündeki gibiydi durum... Onun yetiştirdiği onu unutan çocuklar olmamıştı!Hüzünlüydü...Sahne gözümün önündedir hep.Ne zaman emeklilerin maaşları ile ilgili bir gelişme olsa İzmir Fuarı'ndaki o unutulmuş, kaybolmuş, kurtarılmayı