Şahin Alpay'ın "Bir Hikayem Var" adlı anılarında çok ilginç bir bölüm var. Alpay, 90'ların başında İsveç'ten bir sosyal demokrat olarak dönmüştür ve 1992'de yeniden açılmasına izin verilen CHP'nin lideri Deniz Baykal'ın teklifiyle danışmanı olur.

O günlerdeki Baykal, aklımızda kalan Baykal'dan farklı bir siyasetçidir. Yeni Sol diye teoriler üreten, Bosna'da cepheleri dolaşan, "İmam Hatip okuluna giden gençle, diskoya giden genci kucaklamaya geliyoruz… Artık CHP devlet partisi olarak değil, toplum ve halk partisi olarak anlaşılmalıdır gibi konuşmalar yapan, Kürt raporları hazırlatan bir Baykal'dır.

Alpay, CHP Genel Başkanı ve Grubu danışmanı ve Araştırma Merkezi direktörü olarak işe başlar. Ama danışmanlığı çok kısa sürer, çünkü çok kısa bir süre sonra Uğur Mumcu katledilmiştir.

Mumcu'nun cenazesiyle başlayan kitlesel laik ve Kemalist hassasiyeti gören Baykal değişimden vazgeçmiştir.

Bir yıl sonra da yerel seçimlerde Refah Partisi, İstanbul ve Ankara belediyelerini kazanınca bu hassasiyet zirve yapacaktır.

Bir yıl sonra Refah Partisi sandıktan birinci sırada çıkar, Refahyol kurulur ve gerisi ve CHP'nin 2010'lara kadar çizgisi malum…

Türkiye siyaseti tam 30 yıldır aslında bu kırılmaların içinde şekilleniyor.

Her ne kadar CHP özellikle 2017 sonrasında Kılıçdaroğlu ile bu çizgiden uzaklaşmış olsa da hala CHP'lilerin her şeye rağmen partilerine sadakatlerinin temelinde laiklik, Atatürk hassasiyeti, 1994'den beri Erdoğan, 2002'den beri de AK Parti karşıtlığı var.

AK Parti ise 2002'den bu kutuplaşmadan çıkmak isteyen Milli Görüşçüler tarafından kuruldu.

Kendilerinden beklenmeyen liberal bir siyasetle yol aldılar.

Seçmenleri onlara CHP nefretiyle değil, rasyonel bir tercih olduğu için oy verdi.

Bu sayede 2007'de itibaren homojen biçimde ülkenin yarısının oyunu alabilen bir parti oldular.

Etraflarında 2010'da yüzde 58'e kadar çıkan bir ittifak oluştu.

1 Kasım 2015'de bile yüzde 50'yi tek başına alabilen bir partiydi AK Parti.

Ama uzun süredir AK Parti bu rakamların çok uzağında.

Özellikle 2016 sonrası devletin sopasını kullanana, ideolojik olarak içine doğru büzülen, dar bir nomenklatura sınıfıyla yol alan bir parti.

Bu da her seçimde etrafındaki kalabalığı azaltıyor.

Yüzde 50'yi ancak MHP ve diğer müttefiklerle aşabiliyor.

Anketlere göre artık tek başına en fazla yüzde 35'lerde.

Ama daha önemlisi artık AK Parti seçmenleri heterojen değil, büyük bir çoğunluğunun da motivasyonu partilerinin en rasyonel tercih olması değil.

AK Parti uzun süredir ehveni şer partisi ya da başka bir deyişle CHP gelmesin partisine dönüştü.

1994'den sonra CHP'nin seçmeleri nasıl irtica gelmesin diye kıza kıza partilerine oy verdiyse, bugün de AK Partili seçmenlerinin önemli bir kısmı da söylene söylene ama sandık başına gittiğinde "CHP", "laikler" gelmesin hissiyle oy veriyor.

Geçmiş onların bu korkusunu ve nefretini diri tutacak kadar kötü hatırayla dolu. Bugün de muhalefet onlara bu güveni vermiyor, rövanş korkusu ve kazanımlarını kaybetme endişesi bir evham değil.

İktidar değişiminde sihirli dernekle birden hukuk devleti olmayacağımız, sopanın el değiştireceği de kesin.

Zaten son dört-beş seçimdir seçimlere bir hafta kala AK Parti'nin en etkili söylemi, "herşeye rağmen, CHP'lilere, laiklere iktidarı vermemek için son kez Reis, son kez AK Parti".

Sosyal medyaya düşen bir video, son dakika açılan telefonlar, birinin ettiği bir laf korkuları tetiklemeye, sadakati bir seçim daha sürdürmeye yetiyor.

Kendini bu kutuplaşmanın dışına çıkarmaya çalışan CHP seçmeninin de sandığa giderken hala en büyük seçmen motivasyonu Erdoğan'ın ve AK Parti'nin gitmesi.

Uzamış bir iktidardan yorgunluk muhalafetin en büyük gücü.

CHP, AK Partililerin seçmenlerini korkuttuğu o öcü olmadığını göstermek için uğraşıyor. İmamoğlu, Yavaş, Özel gibi isimler bu yeni kimliği temsil ediyor. Bu yüzden AK Parti seçmenini eskisi kadar CHP korkusuyla sandığa taşıyamıyor. Son örnek belediye seçimleri oldu.

Ayrıca muhafazakar sosyoloji değişiyor, iktidar gençlerle konuşamıyor, şehirleşme, sekülerleşme, melezleşme doğal olarak muhalefete yarıyor.

Son CHP İl Başkanlığı'na kayyum baskını sırasında attıkları şiddetsiz sivil direniş mesajları için haklarında haksız yere tutuklama kararı verilen bazı gençlerin ortak özelliği muhafazakar ailelerden gelmeleri.