Toprağa verdik canım annemi

Canımdan can gitti, özümden öz aktı aman ne çare

Kırıldı kanadım kolum, garip oldum aman ne çare

Bizim bağlardaki üzümler heç oldu aman ne çare

Yıllarım gözümün önünden bir bir geçti aman ne çare

Gözyaşlarım toprağa gücendi aman ne çare

Sarmaşıklar boynuma dolandı aman ne çare

Bizim eller yâd eller oldu aman ne çare

Dağıldı ne varsa aman ne çare

Gün geceye döndü aman ne çare

Yüreğimde acı acı zılgıtlar hiç susmadı aman ne çare

Çocukluğumun Çeşnigir Köprüsü hisseder içimdeki yangıyı, Asi Nehri bilir acıyı

Neredesiniz dumanlı dağlar Ağrı Dağı'nı alıp gelin, yarama vurun keskin bıçağı durdurun gözyaşlarımı

Kavruldum amman amman susuz kaldım ey yağmur, ey rüzgâr nerede kaldınız

Kurtlar, kuşlar amman amman dağ, taş amman amman

Kavruldum, susuz kaldım da dönüp dolaşıp yine özüm ateşe su serpti, varlığım acıyı sarıp sarmaladı

Anneciğim çocukluğumdan bugüne kadar hep yanımdaydı, her anımda desteğimdi, gücümdü, arkadaşımdı, sevincimi ilk paylaşandı, mutluluğumu büyütendi, derdimi azaltandı.

Annemle ilgili çok yazacak şey var elbette ama kalem gitmiyor. Kelimeler boğazıma düğümleniyor.

Yalnız şunu belirtmek isterim:

Taziye için gelenlerin 'Annen bir taneydi, çok üzüldük' deyip bana sarılmaları ilk birkaç gün canımı çok yaktı. Sonrasında böyle bir annenin evladı olarak her bir sarılma güç verdi doğrusu

Bu vesileyle taziyeye gelen akrabalarımıza, komşularımıza, tanıdıklarımıza, arkadaşlarıma; arayan, soran, X hesabı üzerinden, Whatsapp'dan, DM'den mesaj ileten herkese çok teşekkür ediyorum. İyi ki varsınız.

"Yıllarım gözümün önünden bir bir geçti aman ne çare" dedim ya

Ankara'daki okul yıllarım geldi aklıma. Canım annem diğer dönemlerimde olduğu gibi tüm okul hayatım boyunca da en büyük destekçimdi. Her zaman yanımdaydı.

90'lı yıllar. Arı Ortaokulu'na gidiyorum. Tıpkı ortaokulda olduğu gibi sonrasında lise döneminde de yıllarca okula giderken Çukurambar'dan geçtim.