Tam da korktuğum buydu işte. Yıllarca kaçtığım, beni hırpalayan duygulara yalnız yakalanmak...

Ve korktuğum başıma geldi. Sağıma, soluma bakıyorum kimsecikler yok. Yalnızlığın bu kadar hırpalayıcı olduğunu daha önce yaşamamıştım. Gözlerim, kaçacak bir delik aradı, tırmanıp durdu duvarlarda çaresizce. Çaresizliğin görmeyi bu kadar etkilediğini de daha önce hiç yaşamamıştım. Kulaklarım daha önce hiç olmadığı kadar, ötelerden bir ses bekledi. Daha önce hiç bu kadar duymaya istekli olmamıştı bu cihazlar. Ama sesin olmayışı, susuzluktan çatlamış toprak gibi korkutucuydu. Yakalandım. Biliyorum beni yalnız yakaladılar. Üşüştüler üzerime; bire on, bire yüz gibi. Tek tek gelmediler kahramanca mücadele için. Belli ki bu bir pusuydu. Takibe uğradığımı sonra sonra anlıyorum. Kıstırıldığımı, kaçacak yerim kalmayınca anladım. Kısa sürede, "Daha önce hiç yaşamamıştım" dediğim ne çok şey oldu.

Ama çok geçti her şey için. Ellerimi yukarı kaldırdım, 'teslim' diye bağırdım.

Yıllarca kaçtığını, saklandığını karşısında görünce; 'teslim!' diyor insan. Hem de gülümseyerek. Çaresizliğin, tükenmişliğin, bitmişliğin tebessümü bu. Başkasının mülkünde nereden nereye kaçılır ki İnsan işte, kendine, garipliklerin odağındaki varlık olarak gülüyor.

Ayrılacağını bile bile yapışmak varlığa ne garip. Duygu dolu cennet varlığı annenin ayaklarına kapanması gibi çocuğun. Sonra anne de çocuk da ayrılıp gidiyor kendi âlemlerine.

Ne anne çocuk için, ne çocuk anne için kurtarıcı. Burası bütün kaçışların son bulduğu yer. Yarın yeni bir gün başlayacak artık, daha önce hiç yaşamadığın, tatmadığın. Artık söz, ağlamayacaksın. Yorulmayacaksın hiç. Sıcak mevsimler, soğuk iklimler, cıyak cıyak tabiat perdesini yırtan kuş sesleri yok gayri. Serçe var kuşlardan, rengârenk çiçekler var, sümbül başköşede. Daha önce böylesini hiç duymadığın lezzetli sesler var artık ruhunda yankılanan.