"Çağrı cihazı" ilk çıktığı dönemde onu kullanmak ayrıcalıktı. Genelde belimizin sağ tarafına kemere takılırdı. Onun bir "Bib... bib" diye çalanı, bir de titreşimli olanı vardı. Genelde "Çok acele gazeteyi ara" ya da falanca kişi "sizin aramanızı istedi" gibi mesajlar gelirdi. Onun bir gün patlatılacağı aklımızdan bile geçmezdi. O kadar zararsız görülüyordu ki üniversite sınavına çağrı cihazıyla giriliyordu. Kimsenin aklına bununla cevap anahtarının gönderileceği gelmemişti. Bu alet aracılığıyla üniversite sınavında bir yapının yandaşlarına soruların cevap anahtarını gönderdiğini ortaya çıkarmış, bu durumdaki 2 bin 800 adayın sınavının iptalini sağlamıştım.

Lübnan'da binlerce kişide çağrı cihazının olduğu, bunun genelde Hizbullah mensupları tarafından kullanıldığı anlaşıldı. Telefonların dinlenmesi, kişinin gittiği yerin belirlenmesi nedeniyle, örgüt çağrı cihazını daha güvenli bulmuş olacak ki, binlerce adet cihaz aldırmış. İçine bomba yerleştirilen cihazlar Hizbullah'a satılıyor.

ÖRGÜTÜN SİPARİŞİ MERMİLER

Benzer olaylar istihbarat dünyasında sıkça yaşanır. Doğan kitaptan çıkan "Devletin Derinliklerinde" kitabımda polisin eylemcilere mermi, roketatar ve lav satışında neler yaptığını aktarıyorum:

İstihbarat Şubesi'nin telsizinde "pantolon" diye söz edilen M. Gül, öldürülmüştü. Örgütün önemli isimlerinden birisiydi. Gül'ün intikamını alabilmek için büyük bir eylem düzenlenmesi bekleniyordu. İstihbarat bilgileri, MİT'in ve Emniyet'in servis araçlarına ya da Emniyet Genel Müdürlüğü binasına eylem yapılacağı şeklindeydi.

İstanbul Emniyet Müdürlüğü İstihbarat Şube Müdürü H.A, İstihbarat Dairesi Başkanı'nı aradı. Yasadışı sol bir örgütün adını verdi, bu örgütün Kuzey Irak'tan silah ve mermi almak için girişimlerde bulunduğunu söyledi. Örgüt, 1994 yılında silah ve mermi alımı için 1 milyar 250 milyon lira ayırmıştı. Silah alımı için kaçakçılarla temasa geçilmişti.

BARUTUNU AZALTIN

Emniyet Şube Müdürü H.A, başkanına, "Uygun bulursanız, bir elemanımızı silah kaçakçısı olarak 'rampa' edelim' önerisinde bulundu. Yani, "eleman" silah kaçakçısı olacak, silah ve mermiler bunun aracılığıyla satılacaktı. Amaç, "eleman" takip edilerek silah ve mermilerin örgütün hangi hücrelerine verileceğini belirlemekti. Bu konu o günlerde çok tartışıldı. Bir yetkili, "Örgüt, ihtiyacı olan silah ve mermileri bir yolla elde edecek. Başka kanallardan elde ettiği zaman bizim belki hiç haberimiz olmayacak. Satış elemanımız aracılığıyla yapılırsa silah ve mermiler kontrolümüz altında bulunacak" dedi.

Konu Emniyet Genel Müdürlüğü katına gitti. Bu konuşmaya tanık olan emekli yarbay K. onlara müthiş bir plan hazırladı: "Eğer silah ve mermiler elemanınız tarafından satılacaksa, mermilerin barutlarını boşaltır, etkisini azaltırsınız."

Karar verildi. Yasadışı sol örgüte, eylemde kullanacağı silah ve mermilerin, Emniyet'in kontrolünde bulunan "elemanı" satacaktı. Örgüte satılmak üzere altı bin adet Kalaşnikof mermisi, altı adet lav silahı alındı. "Eleman" bu silahları örgüt evine götürdüğünde her şey kontrol altında tutuluyordu. O an eve girip militanları silah ve mermilerle yakalamak bir işe yaramayacaktı. Bu silah ve mermilerin hangi birimlere gideceğini belirlemek için hücre evi ve bu evdeki üç militan izleniyor, militanlar izlendiğinden şüphelendikleri zaman takibe ara verildiği de oluyordu.

SİLAHLAR PATLIYOR AMA...

O günlerde Ankara'ya, örgütün silahlı birliklerinden dört ayrı tim sızdı. Dört ayrı ekip ayrı ayrı çalışıyordu. Her timde dörder kişi vardı. Eylem yapılacak yerleri belirlemek için çalışıyorlardı. Servis aracına yapılacak eylem yerini saptamak için "en uygun yeri" arıyorlardı. Günler süren takipler ve araştırmalarla eylem yeri belirlenmişti: Subay Evleri Şehit Makbule Sokak'ta MİT servis aracının önüne el bombası atılıp durdurulacak, ardından Kalaşnikoflarla taranacaktı.