PKK terör örgütü tarafından yedi kez sözde ateşkes ilan edilmişti. Örgüt, sözde ateşkes döneminde güç topluyor, eksikliklerini gideriyor ve kendileri açısından uygun bir zamanda harekete geçiriyorlardı. 1993'te Bingöl- Elazığ karayolunda birliklerine giden 33 askerimizi de böyle bir dönemde şehit etmişlerdi. 2015 yılında kaçırdıkları 13 asker ve polisimizi tam 6 yıl güneş yüzü bile göstermeden mağaralarda tuttular. Sonunda, onların hepsinin kafalarına kurşun sıkıp şehit ettiler. Bu olayı "Cehennemi Yaşadım" kitabımda yazarken, o ifadeleri okurken, aileleri dinlerken göz yaşlarını tutmak ne mümkün.

Emekli Tuğgeneral Ali Demir, uzun süre terör bölgelerinde görev yaptı. Ondaki verilere göre 15 Ağustos1984-15 Ağustos 2024 tarihleri arasında geçen 40 yılda; 6 bin 387'si Türk Silahlı Kuvvetleri, bin 512'si Güvenlik Korucusu, 587'si polis, 6 bin 416'sı sivil vatandaşımız olmak üzere toplam 14 bin 902 değerimiz şehit edildi. Bir de gazilerimiz var. 16 bin 140'ı TSK mensubu, 2 bin 301'i Güvenlik korucusu, 2 bin 626'sı polis ve 600'ü sivil vatandaş olmak üzere toplam 21 bin 667 değerimiz yaralandı. Gazi deyince, yaralılardı ama hepsinin iyileştiğini düşünmeyin. Bugün tekerlekli sandalyelerde hayatını sürdüren, uzuvlarını kaybetmiş, gözlerini yitirmişleri de aklınıza getirin.

ANNE BABALAR BUNU SORMAYACAK MI

Olayın bir de farklı boyutu var. Biz nasıl bir karar alınacaksa şehit ailelerimizin, gazilerimizin incitilmeden rızalarının alınmasın istiyorsak, çocuklarını bölücü terör örgütüne gönderen, aileler de yarın PKK'nın siyasi kolu olarak bilinen partinin yetkililerine, "Çocuklarımız sizin yüzünüzden öldü. Onları siz dağa çıkarttınız" demeyecek mi Yine kayıtlara göre 45 binden fazla bölücü örgüt mensubunun etkisiz hale getirildiği belirtiliyor. Baktığınız zaman bunların kardeşleri, akrabaları bir yandan devlete düşmanlık duyarken yeni süreçte PKK ve yandaşlarına da tepki göstermeyecek mi

PKK, 1978 yılında Lice'nin Fis köyünde kuruldu. O dönem PKK değil, örgüt Abdullah Öcalan'dan dolayı "Apocular" olarak biliniyordu. İlk yaptıkları değişik isimler altında faaliyet gösteren Kürtçü örgütleri silahla etkisiz hale getirip, bölgede en hakim örgüt oldu. Bazı aşiretlere karşı mücadele etti. Özellikle "devlet yanlısı" aşiretlerin ekinlerini yaktı, adamlarını fidye karşılığı kaçırdı, bazılarını devletten uzaklaştırmayı başardı. Buna rağmen, sonuna kadar devletin yanından ayrılmayan, her türlü gücüyle devletimizin yanında olan aşiretler de vardı. Devletin yanında oldukları için örgütün cezalandırdığı vatandaşlarımız yine de devletten kopmadı. Onlara karşı silahlı mücadeleyi sürdürdü.

DURUŞMA GÜNLERİNİ HATIRLADIM

Abdullah Öcalan'ın İmralı Adasında kurulan mahkemede duruşmalarını izledim. Şehit aileleri, şehit avukatları Mudanya limanından sıkı güvenlik önlemleri altında götürülüyordu. Üzerimizde sadece ve sadece limana girişte verilen kimlik kartı bulunuyordu. Deniz aracına binmeden retina, el swapları taraması dahil bir çok testten geçiriliyorduk. İmralı'ya geldiğimizde de aynı testlere tabi tutuluyorduk. Kalem, kağıt götürmemiz yasaktı. Adaya girişte testlerden geçirildikten sonra bir not defteriyle kurşun kalem veriliyordu. Çıkışta not defteri bizde kalıyor, ancak kalemi teslim ediyorduk.

Öcalan'ın yakınları, avukatları da Gemlik limanından geliyordu. Yani, taraflar aynı limandan hareket etmiyorlardı. Çünkü şehit aileleriyle her an karşı karşıya gelme ve olay çıkma olasılığı vardı. Duruşma salonunda da ara verildiğinde de paravanla ayrılmış bölümlerde oturuluyordu.

Yaptığımız önemli işlerden birisi de limana yakın yerde televizyonların canlı yayınlarına avukat ayarlayıp götürmekti.