İnsanların giysileriyle duygusal bağ kurmaları çok çocukça. Çocukça ve çok sevimli. Giysileriyle "kanka" olabilen kişilerin hayatla da daha barışık olduğuna dair bir önyargım var.

Türkiye'nin sayılı zenginlerinden Murat Ülker'in kazağı gündemde. Fiyatıyla değil, yılıyla.
Hanımı, başka eski kıyafetlerle birlikte vermiş kazağı. 30 yıllık kazağıymış... Çok üzülmüş.
Varlıklı birinin bir kazak için bu kadar dertlenmesi, milletin de çenesini yordu tabii.
Murat Ülker için kazak parası toplayan mı ararsın, "Yazık, daha 20 yıl giyilirdi o kazak" diyen mi... Kazak konusunda dertli başka insanlardan destek de geldi Ülker'e.
Çelik annesinin ördüğü ve 30 yıl önce "Ateşteyim" şarkısının klibinde giydiği kazağını paylaştı Murat Bey'le. Dayanışma için, aynı yamalı bohça kazağı photoshop'la Murat Bey'e de giydirdi. "Eski kazak" kardeşliği büyüyor anlayacağınız.
Kazağın, gocuğun ötesinde, bence insanların giysileriyle duygusal bağ kurmaları çok çocukça. Çocukça ve çok sevimli.
Bir pabucu, bir eldiveni, bir kot pantolonu çok sevmek...
O en naif zamanlarımızdan kalan sıcacık bir duygu.
Giysileri araçsallaştırmak, onlara sadece ederleriyle bakmak, kumaş-deri muamelesi yapmak, büyümekle ilgili bir şey.
Giysileriyle "kanka" olabilen kişilerin hayatla da daha barışık olduğuna dair bir önyargım var.

Yağış var, artış yok!

Gece yağmur sesi duyuyorum, sabah kalkınca İSKİ'nin baraj doluluk oranlarına bakıyorum ne kadar artmış diye. Yağışa rağmen kıpırdanma yok, barajlar yüzde 18'de bile değil. Dibi mi delik anlamıyorum ki bu barajların...
Başka şehirlerde, özellikle İzmir'de durum daha da kötü.
Gölleriyle, akarsularıyla, yeraltı sularıyla Anadolu kuruyor.
Şakası yok bu işin, komşumuz İran susuzluktan başkent Tahran'ı taşımayı tartışıyor. Benzer senaryolar bizden de çok uzak değil.