Giriş

Viyana'ya adım atar atmaz insana ilk dokunan şey sakinliği ve zarafeti oluyor. Bu hissi daha havaalanında alıyorsun. Temizliği, düzeni, güvenliği ve gösterişten uzak sadeliğiyle, insanı telaşa sürükleyen birçok Avrupa şehrinden ayrılıyor. Kurulan huzur ve güven ortamı öylesine derin ki, farkında olmadan sen de davranışlarını ona uyduruyorsun; daha sakin, daha sabırlı, daha uyumlu bir insana dönüşüyorsun.

Gelişme

Şehir hayatına karıştığında bu intiba daha da güçleniyor. Trafik sıkışıklığı neredeyse yok; insanlar birbirine saygılı, kurallara riayet ediyor. Sokaklarda bağırış çağırış, itiş kakış yok. Çevreye gösterilen özen hayranlık uyandırıyor. Çöplerin yerlere atılmaması, atılsa dahi hızla toplanması, caddelerin pırıl pırıl parlaması, Viyana'yı başlı başına bir "temizlik medeniyeti" haline getiriyor.

Burada kırmızı ışıkta karşıdan karşıya geçmeye niyet edemedim. Her yerde coğrafyam gereği yeşile kırmızıya bakmadan yola atlıyorum. Burada yapamadım. Ceza korkusundan değil, işleyen düzenin güzelliğine duyduğum saygıdan… İnsan kendi isteğiyle kurallara uyuyor. Medeniyetin kalbinde hissedilen huzur seni sakinleştiriyor.

Tabii ki yemeklerini ve tatlılarını da denedik. Meşhur şnitzeli, Sacher turtası, kahveleri… Sanki seni çok seven ve sayan bir ev sahibi tarafından ağırlanıyorsun. Tarihte bizi bandolarla karşıladıklarını hatırlıyorsun. Kendini Viyana'nın kimliğinin bir parçası gibi hissediyorsun. En iyi kafesine oturup cezveyle sunulan Türk kahveni yudumlarken, yüzyıllardır süregelen dostluğun ve geleneğin tadı damağına bulaşıyor.

Müzeleri gezerken içim ürperdi. Sanatın en güçlü örnekleri asırlardır korunmuş. Habsburg Hanedanı'ndan kalma saraylarda, çok kıymetli tablolar ve heykeller görebiliyorsun. Viyana'nın müzeleri bu mirası taşıyan birer hazine. Bazen kendi sanat yolculuğumda düşündüğüm oluyor; "En güzelleri yüzyıllar önce yapılmışsa, ben neden hâlâ çiziyor, boyuyorum" Ama sonra zorunlu teselliyle, bayrak yarışının devam etmesi için durmamalıyım diyerek kendi başımı okşuyorum.