Gençlik yıllarımda yılbaşı kutlamaları benim için çok önemliydi. Zaten yılın büyük kısmını evde geçirdiğim için, yılbaşı gecesi dışarıda, kalabalık yerlerde olmayı çok isterdim. Gece için saatlerce hazırlanır, o gece hiç bitmesin, sabahlar olmasın isterdim. Sabahın ilk ışıklarıyla da arkadaşlarımla hep beraber bir çorbacıda yılın ilk yemeğini yemeğe bayılırdım. Gençlik işte...

Sonra yıllar geçti. Artık ev daha cazip, daha sıcak geliyor. Özenle hazırlanmış bir masa, sevdiğin insanlar, hafif bir müzik, kahkahalar... Bitmekte olan yıla ait anılar, akıllıca yapılan seçimler, "iyi ki"ler, yapılan gaflar, şapşallıklar...

Aslında biten yıl çoğu zaman aceleyle yaşanmış, nasıl geçtiği tam anlaşılamamış gibi hissettirir insana. Pazartesiler hep yoğun ve sıkıcı, cumalar hep kısa, pazar günleri hep kasvetli... "Bu sene yapacağım" denilen çoğu şey yapılamamış, "mutlaka görüşeceğim" denilen kişilerin çoğu atlanmış, diyetlere pazartesi başlanmış ama çarşamba akşamı bir sebeple bozulmuş... Spor yapma hevesiyle bir sürü kıyafet, alet edevat alınmış, ama yine yarıda bırakılmış... Sonra bakmışsın, yıl bitmiş.

★★★

Şimdi bakıyorum da en çok yapmadıklarımız yoruyor bizi. Söylenmeyen cümleler, ertelenen buluşmalar, "sonra yaparım" diye kenara koyduklarımız... Asıl meselenin çok şey yapmak değil, yarım kalmamak olduğunu keşke anlayabilsek.

2025 bana çok şey öğretti. Mesela her mesajı anında cevaplamak, her davete gitmek, her şeyi kontrol etmeye çalışmak zorunda olmadığımı... Başkalarının kararlarının, benim istediğim gibi olması için kafa yorup çabalamamın aslında yaptığım en büyük saçmalık olduğunu ve bundan vazgeçmem gerektiğini...

İnsanların söylediklerinden çok yaptıklarına bakmayı, bazı kapıların neden kapanmak zorunda olduğunu, en önemlisi de hayatın her zaman planladığın gibi gitmediğini; hatta bazen plansız olanların çok daha güzel olduğunu... Hiç hesapta yokken gelen bir kahkahanın, uzayan bir sohbetin, beklenmedik bir mesajın ne kadar değerli olduğunu bu yıl, sanki önceki yıllardan daha iyi anladım.