İran'ın, (İsrailABDBatı) ile savaşı dolayısıyla geçtiğimiz hafta sosyal medyada paylaşılan ve bizim de buraya aldığımız karikatür için "2017 yılında Brezilyalı karikatürist Carlos Latuff çizimidir" notu yazılmıştı.

2017, Trump'un ilk başkanlığının birinci yılı. Kimlerin dostu olacağı henüz netlik kazanmamışken, ya da dünyalıların bilgileri "yoğ" iken, Trump tankına İsrail bayrağı takan Netanyahu'yu kin ve nefret dolu gözleriyle çizen ve zalim görüntüsünden Trump'u da nasiplendiren Carlos Latuff'un başarı numunesi bu karikatürünü kıtalar dolaşırken gördüğümde, aklıma "Neden bizde yok, orada olan" sorusu geldi.

Filistin nere, İran nere, Amerika nere

ABD-İsrail kirli ağını, okyanusların altındaki Brezilyalı Carlos Latuff biliyor. Türkiye karikatüristleri bilmiyor; neden Mizah üretiminde kıtlık yılları yaşanırken, varlıkları tartışılır gerçi.

Dindar nesil yetiştirmek iddialı iktidarcıların, kronikleşmiş ya partimize muhalif olurlarsa korkuları, kültür-sanat-edebiyatı gençliğimizin hayatından ve hayallerinden uzaklaştırmış ve onları, gelecek endişesi girdabına atmıştır. Carlos Latuff'u dolayısıyla böyle tanıdık.

Gazete ve dergilerin kağıt baskılardan okunduğu Bab-ı Ali yıllarında birinci sayfalara konan karikatürler vardı ve dikkatini ilk onlar çekerdi okuyucuların. Sonra mütalaası yapılır, beyinlerin hafıza kayıtlarına alınırdı; arşivcilik malzeme gerektirdiğinden.

Kaftanı ve sarığıyla ince, uzun bir padişah portresi çizen ve altına "Kanuni Süleyman" yazan rahmetli Karamehmetler (Cevat Ülger) hemen yanına da "Kanunsuz Süleyman"ı çizmişti; yuvarlak başı, yuvarlak gövdesi ve yuvarlak şapkasıyla.

Anlatımı en az bir cilt kitap yerine geçen o Karamehmetler karikatürünü o gün Millî Gazete'de görenler, Demirel söz konusu olduğunda doktoralı sayılmışlardı.

En imkanlı oldukları, Cumhur İttifakı'nın maddi ve mali havasını azami soludukları günümüzde, gazete ve dergileri yoksa Türk milliyetçisi etiketlilerimizin, iki sebebi var: Hem yazar, çizer yetiştiremediklerindendir, hem de onlar için her şeyi bilen, planlayan ve konuşa kişinin varlığıyla yetindiklerindendir.

Türkiye'nin ilk sürekli başbakanı İnönü, 1931 yılında kapanmış Akbaba dergisinin 1934'te tekrar yayımlanmasını sağlamıştır; basın desteğine ihtiyaç duyduğunda.

İl başkanı geldi, Bab-ı Ali'de mekan tutuldu; masa sandalye, kağıt, matbaa vesaire ihtiyaçlarımız karşılandı, diye hatıralarında yazar Yusuf Ziya Ortaç; gerçi benim de biraz param vardı, demeyi ihmal etmeden.

Millî Gazete'mizde de karikatürleri yayımlanan rahmetli Cafer Zorlu'yu, Mahmutpaşa'da hırdavatçı iken tanıyıp Bab-ı Ali'ye taşıyan insanlardan bugün niye yok, sorusu da dahildir, sebep saydıklarımıza sorulacak dendiğinde.

Her karikatür siyasi mesaj verecek diye bir kural yok. Unutulmayan spor karikatürleri de var.

İstanbulspor'lu Cemil'in, Fenerbahçe'ye transfer olduğu hafta çizilen "CAF" karikatürü, günlerce konuşulmuştu.

Cemil, kaçırmaya çalışanların kıskacından kurtulmaya çabalarken, bağırıyordu: Cankurtaran yok mu

İmdat çağrısı, bu iki kelimesiydi güzel Türkçemizin.

Cemil'in transferini gerçekleştiren Emin Cankurtaran Fenerbahçe'nin başkanıdır ve biz, boğulanlarımızı kurtaranlara "Cankurtaran" derdik, ambulans araçlarını "Cankurtaran" bilirdik.

Necdet Konak da geçti Millî Gazete'mizden. 2004 Temmuz'unda kaybettiğimiz karikatüristimizle "Yörünge" dergisinde kesişmişti yolumuz. Onun çizgileri sayesinde mizahım karikatürlü olmuştu. Demirel, Özal, İnönü çizgilerini gören, "Bu sefer Refah" demeye hazırlanıyordu.

Rahmetle andığımız Necdet Konak'ın "Yörünge'den Temaşa" sütunundan buraya aldığım karikatüründe, bugünlerin de bir yansımasını görür mü insanlar, sorumuzu, meramımızın anlaşılmasına yorsunlar, deyip bekliyoruz, hala görünmeyen karikatüristlerimizi

Bakanın yatı, malı Hemen hayra yormalı

Tarihi kaynaklara Türkiye Cumhuriyeti'nin en büyük devalüasyonu gerçekleştirildi, notunun düşüldüğü Ağustos 1970'te, Başbakan Demirel ürettiği "Katrilyonların telaffuzuna alışmalıyız" sloganını, her fırsatta bir umut aşısı vezninde tekrarlamıştı.

Türkiye, o günlerde tanıştı, matematik biliminin sıfırlarıyla kara tren katarını andıran sayısı katrilyonun çoğul şekliyle.

"Katrilyonların telaffuzuna alışmalıyız."

Fabrikalar kurularak, üretimler artırılarak sağlanan kazancın katrilyon sınırına varmasından olmayacaktı yeni alışkanlığımız.

On yıldır Almanya kapılarına gönderilen işçilerimizin, getirmeye gönüllü olmadıkları dövizlerine, cazip ülke olduğumuza inandırmaktı hedeflerden biri. Elbette ithalat, ihracat kârlarını yeterli bulmayan işadamlarımızı memnun etme aşkı da vardı hükümetin diğer hesabında.

"Katrilyonların telaffuzuna alışmalıyız!"