Cihangir'in ara sokakları her dönemde sanatçıların, düşünürlerin ve kalem sahiplerinin uğrak noktası olmuştur. Bu sokaklar, bir dönemin edebiyatını besleyen karşılaşmaların, konuşmaların ve ilham anlarının tanığıdır. İşte Orhan Kemal Müzesi de tam bu dokunun içinde yer almaktadır.

Müze, bir edebiyatçının anısını saklamak için kurulmuş sıradan bir mekân görüntüsünden çok uzaktadır. Öyle ki ziyaretçinin adım attığı ilk andan itibaren hissettiği atmosfer, yazara dair kişisel bir temas noktası hissi verir. Çünkü burada bulunan her eşya, her belge ve her fotoğraf, Orhan Kemal'in dünyasını kendi sesinden anlatır gibidir.

Müzenin girişinde ziyaretçiyi karşılayan panolar, Orhan Kemal'in hayat serüvenini kronolojik olarak açar. Adana'nın bereketli tarlalarında çalışarak başlayan çocukluk yılları, babasının politik mücadelesi nedeniyle yaşanan sürgün dönemi, ardından hapishane günleri ve nihayet İstanbul'a yerleşerek kalemini keskinleştirdiği yıllar…

Bu yaşam evreleri, müzenin her odasında farklı bir iz bırakır. Hayatının sıkıntılar ve mücadelelerle dolu olması, onun yalın gerçekliğe dayanan edebî üslubunun da temelini oluşturdu. Müze, bu bağlamı ziyaretçiye açıklayıcı bir bütünlükle sunmaktadır.

ÇALIŞMA ODASI

Birinci katta karşımıza çıkan çalışma odası rekonstrüksiyonu, müzenin en çarpıcı bölümlerindendir. Burada masa, daktilo, mürekkep şişesi, kalemlik ve kitap rafları özenle yerleştirilmiştir. Daktilonun tuşlarına bakıldığında sanki henüz tamamlanmamış bir romanın son paragrafı masanın üzerinde bekliyormuş izlenimi doğar. Edebiyat tarihinin pek çok önemli ismi, eserlerini bir çalışma masasında somutlaştırırken Orhan Kemal'in bu daktilosunun kendine özgü bir hali vardır. Esasında müze, ziyaretçiye yazarlık pratiğinin fiziksel dünyasını da düşündürür. Bir romanın nasıl "doğduğunu", bir karakterin hangi ruhsal süreçlerden geçerek sayfalara yansıdığını hayal etmeye davet eder.

Eserlerinin yer aldığı kütüphane bölümü, Orhan Kemal'in geniş bir gözlem gücüne sahip olduğunu hatırlatmaktadır. Orhan Kemal, toplumun gündelik hayatına odaklanırken insan ilişkilerini çözümlemeyi başardı. Karakterlerinin dünyası genellikle sokakta, fabrikada, evde, işyerinde veya kahvede şekillenir. Bu insanların sevinci, kaygısı, hayal kırıklığı ve umudu onun metinlerinde doğrudan hissedilir.

Müze, kitapların konulduğu raflarıyla yazın dünyasına adeta bir kapı açmaktadır. Ziyaretçi, raflar arasında dolaşırken yazarın anlatmak istediği hayatın aslında ne kadar görünür olduğunu fark etmektedir...

Orhan Kemal'in edebiyatta seçtiği yol, büyük ideallerin soyut dilinden ziyade, hayatın gerçek akışına yakındır. Dil sade, anlam yalındır…

Ekmek parasını kazanma, insanın varoluş çabası, aile ilişkileri ve umut etme güdüsü eserlerinde tema olarak başat yer tutmaktadır. Bu nedenle onun hikâyelerinde okur, kendine veya çevresindekilere ait bir yüz, bir ses, bir hareket bulma ihtimali taşır. Müze, bu gerçekçi anlatımın nereden beslendiğini açıklamaya büyük önem verir. Ziyaretçinin zihninde Orhan Kemal'in "yazar" kimliği, "gözlemleyen insan" kimliğiyle birleşir.

Müzenin üst katında yer alan fotoğraf arşivi, yazarın sosyal çevresini, dostluklarını ve edebiyat dünyasındaki yerini göstermektedir. Aziz Nesin, Yaşar Kemal, Abidin Dino gibi isimlerle olan paylaşımlar, dönemin kültürel atmosferini gözler önüne sermekte ve elbette bu fotoğraflar, bir devrin sanat çevresinin İstanbul'un belli semtlerinde nasıl yoğunlaştığını ve üretim ilişkilerinin kişisel dostluklar üzerinden nasıl geliştiğini düşündürmektedir. Elbette ki edebiyatın ortak bir kültürel zeminde geliştiği bu bölümde belirgin biçimde hissedilmektedir.