Artık adına modern denilen bir dünyada yaşıyoruz. Duygu, sevgi, dostluk, gerçek mutluluk gibi kavramlar ne acıdır ki çok gerilerde kaldı. Her şeyin madde olduğu bir dönemde, geçmişin sanat, kültür, bilim ve Türk sanat musikisi ustalarının adlarını ne olur unutmayalım. Bu toplum musikide de büyük değerler yetiştirmiştir.TATYOS Efendi, musikiye keman virtiözü olarak değil, ölümsüz besteler de kazandırmıştır.Musiki tarihimizin altın sayfalarında yerini almış bu insanları her zaman anarak yaşatalım.İnsanlar, ancak unutulduklarında ölürlermiş .Türk musikisinin, çok değerli keman virtiözü TATYOS efendi de ustalar arasında önde gelenlerden biridir. Usta sadece enstrüman değil, musikiye de çok değerli bestelerle katkı sunmuştur.Ecz.NACİ KONYAR'ın iletisini siz değerli okurlarla paylaşıyorum.Tüm şarkıların bir hikayesi vardır. Şarkılar, kendisini severek dinleyen her gönülde gizli kalmış bir aşk hikayesini çağrıştırır. Gamzedeyim Deva Bulmam şarkısı da bu tür şarkılardan biridir.Hikayenin kahramanı Kemani Tatyos Efendidir. 1858 yılında İstanbul'da doğmuş Türk musikisine bestekar, güftekar olarak 50'ye yakın eser bırakmış, ömrü yokluk içinde geçen öldüğünde kilise defterine 'Tatyos, 1913 Çalgıcı' olarak kaydı yapılan bir keman virtiözüdürTatyos pek konuşkan biri değilmiş. Onun ne düşündüğünü neler hissettiğini okuyabilen anlayabilen birkaç arkadaşı, dostu varmış. Koltuğunun altında kemanı, tütünden sararmış bıyıkları, çökmüş avurtları, uykusuzluk ve aşırı içkiden kan çanağına dönmüş göz çukurları ile hayatın yükünü omuzlarında taşıyan, çocukluğundan beri dilini gönlüne hapseden ruhuyla ancak kemanıyla anlatacaklarını anlatan, önceleri düğünlerden kıt kanaat geçimini temin eden daha sonra Galata'daki Pirinççi gazinosundaki hayatı ve yaptığı besteler, semailer, peşrevlerle tanınmış ve İstanbul'un dört bir yanında düzenlenen fasıl heyetlerinde Tatyos Efendi'nin eserleri çalınır olmuş.Tatyos Efendi'nin en yakın iki dostu yazar, gazeteci, besteci Ahmet Rasim Bey ve gazinodan arkadaşı kemençeci Vasili'dir. Bir akşam Beyoğlu'ında Ahmet Rasim, Vasili ve Tatyos Efendi 'Ehl-i aşkın neşvegah-ı kuşe-i meyhanedir. ile başlattıkları musiki meşki 'Bilsen ne bela geçti şu biçare serimden' semaisiyle devam etmiş Tatyos Efendi gece boyunca kemanı elinden hiç bırakmamış. 'Mani oluyor halimi takrire hicabım' gibi içli şarkıları peş peşe döktürmüş.Gece nihayete ererken meyhanede birkaç müşteri ve sandalyeleri toplayıp yerleri süpüren birkaç çocuktan başka kimse kalmamışken Vasili ve Ahmet Rasim Bey de tam gitmeye hazırlanırken Tatyos Efendi kemana uzanmış sanki saatlerdir içen ve çalan o değilmiş gibi kemanı omuzuna yerleştirip, hafifçe başını kemana eğerek, dudaklarında acı bir tebessümle o ana kadar duyulmamış o uşşak şarkıya giriş yapmışGam-zedeyim deva bulmamGaribim bir yuva kurmamKaderimdir hep çektirenİnlerim hiç reha bulmam.Elem beni terketmiyorHiç de fasıla vermiyorNihayetsiz bu takibeDoğrusu takat yetmiyor.Ehl-i dilin yoktur kadriUğraşma gel Tatyos gayriEserin çok kıymetin yokGit talihine küs bari.Tatyos kemanı omuzundan indirdiğinde hiç kimsenin tek bir kelime edecek hali yoktur. Vasili hıçkıra hıçkıra ağlıyor meyhane de kalanlar da gözyaşlarını birbirlerine sezdirmeden silmeye çalışıyorlar. Birkaç hafta içinde İstanbul'da bu şarkıyı ezberlemeyen ne hanende ne sazende kalıyor.Tatyos'un naaşı Kadıköy'de bir kilisenin ayin salonuna getirildiğinde, iki elin parmaklarını geçmeyen kalabalığa ibretle bakan Ahmet Rasim, daha dün Galata'da Beyoğlu'nda onu dinlemek için yüzlerce kişinin akın ettiği salonları düşününce, insanların vefasızlığına hayıflanıyor.Cenazesinde üç bacısı, dul eşi, Ahmet Rasim, kendisiyle yıllardır çalıştığı iki sazende ve kilisenin uzak köşesinde ağlayan bir kadından ibaret küçük bir topluluk uğurluyor son yolculuğuna Tatyos'uBu şarkının hikayesini Ahmet Rasim'e vefatından hemen önce Vasili hasta halinde anlatıyor:-Tatyos'un Ortaköy'de bir çocukluk aşkı varmış. Kendi cemaatinden olan kızın ailesi aniden