O sessiz, derin ve hikmetli şiirlerin şairiydi.

29 Ocak 1957 yılında aramızdan ayrılan saf şiirin bu önemli şairini neredeyse unuttuk derken çok güzel bir haber aldım. Bu haberi alırken hâlâvefanın izinde giden, diğerkâmlık ve kadirşinaslık gibi hasletleri sahiplenen insanların olduğunu da öğrendim.

Geçtiğimiz gün kültürümüzün ve edebiyatımızın 'Vefa Bakanı' dediğim Mehmet Nuri Yardım ile konuştum. Mehmet Nuri Yardım ağabey, edebiyatımızın İstanbul şubesi, Vefa'nın yegâne adresidir bana göre.

Mehmet Nuri Yardım yeni bir hareket başlattık diye söze başladı ve şunları söyledi:

"Eyüp'ün EbedîSakinleri", "Sultanahmet'in EbedîSakinleri", "Üsküdar'ın EbedîSakinleri" kabilinden bu millete, kültür ve medeniyete ne kadar hizmet etmiş gönül ve ilim ehli isim varsa onları bir toplantıda anıyor ve sonra hep birlikte mezarlık ziyaretine gidiyoruz. 26 Ocak Pazar günü de Ziya Osman Saba'yı yâd edeceğiz inşallah, lakin onun mezarı yok, bulamıyoruz!

Peki ya ailesi diye sordum. Öyle ya, bir şairin mutlaka bir ailesi vardır. Bu insanlar bu kadar önemli, edebiyatımızın en seçkin şairlerinden birinin mezarına hiç mi gitmediler Eşi, çocukları yok mu Hepsi varmış! Lakin Mehmet Nuri ağabey sebebini bilmediğini söyledi

Bütün ders kitaplarında şiirleri bulunan bir şairin aynı zamanda o ülkenin Kültür Bakanlığı'nın himayesinde olması gerekmez mi Ne yazık ki öylesine bir ilgisizlik silsilesi var ki şairin mezarını bile kaybettirmiş!

Ziya Osman Saba, Galatasaray Lisesi ve İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi mezunu bir şair. Şiirlerinde çocukluk hatıraları, ev ve aile sevgisi, yoksullara karşı duyarlılık, küçük mutlulukların sevinci, Allah'a ve kadere boyun eğiş, ölüm ve ötesi gibi konuları işledi ağırlıkla

"Sebil ve Güvercinler" şiiri onun iç dünyasını, düşünce eğrisini, hayata ve nesnelere bakışını derinlemesine okuyucuya hissettirir. O derviş ruhlu bir şairdir. Hayata hikmet penceresinden bakar:

"Rabbim nihayet sana itaat edeceğiz.

Artık ne kin ne haset ne de yaşamak hırsı,

Belki bir sabah vakti belki bir gece yarısı,

Artık nefes almayı bırakıp gideceğiz..."

Ziya Osman Saba, aynı zamanda bir hüzün ve duygu şairidir. Hikâye sanatıyla ilgilenmiştir. Bunlardan "Mesut İnsanlar Fotoğrafhanesi" adlı hikâyesinde hayal ettiği bir dünyayı anlatır gibidir:

"HayalîZiya Bey, bir gün ismiyle müsemma bir fotoğrafçıya gider ve bir vesikalık resim çektirmek istediğini söyler. Tabii kalbinde yığınla gam, acı ve düşünce ile kameraya öyle bir bakar ki resim çekilmesine imkân yoktur. Fotoğrafçı başını sağa sola çevirip düzgün bir poz bulmaya çalışsa da bunu bir türlü yakalayamaz ve en sonunda Ziya Bey'e der ki: