"Seni seviyorum" dedim, "hmm" dedi.

Sarılmak istedim, kalorifer peteğine sarılsam daha sıcak olurdu.

Göz göze geldik, ben üşüdüm, o kaçtı.

Mesaj attım, cevabı Google'dan daha geç geldi.

Yanımda yürürken bile gölge gibi... ama o bile daha yakın duruyor.

Birlikte film izledik, en duygusal sahnede bile gözünü kırpmadı.

"Nasılsın" dedim, "Standart." dedi. Kendisi gibi.

Yanımda esnerken bile heyecan yaratmıyor.

Aradım açmadı, açınca da "Noldu acil mi" dedi.

Fotoğrafımıza bakınca çift değil, sabit duran iki nesne gibiyiz.

Elini tuttum, buz kalıbı mıydı, sevgili mi anlayamadım.

İltifat ettim, "bunu neden söyledin" diye sorguladı.

Gülmedim diye trip atan sevgililer gördüm. Bu gülünce garipsiyor.

Konu açmak için çırpınıyorum, sanki sessizlik yemini etmiş.

İlişkimizi tanımlasa "nötr" der, duygu yok, renk yok.

Rüyamda bile soğuk davranıyor, bilinçaltım donma tehlikesi geçiriyor.

Doğum günümde "sağlıklı yaşlar" yazıp sustu.

Ailemin yanında bile duygusuz, annem "bu çocuk seni seviyor mu" diye fısıldadı.

Küstük sanıyorum, o normal haliymiş.

Hiç kıskanmıyor, çünkü benimle bile ilgilenmiyor.

Arkadaşlarım onu görünce "bunu da buzda mı buldun" diyor.

Elveda dedim, "güle güle" deyip Netflix'e devam etti.

Sarılınca kalp atışı değil, vantilatör sesi duyar gibiyim.

"Özledim" dedim, "hmm" dedi, cümle kuramıyor değil, istemiyor.

Birlikte geleceğe dair hayal kurduk. Onunki tek kişilikmiş.