Türk dış politikasının son yirmi yılda geçirdiği dönüşüm, yalnızca bölgesel değil küresel düzeyde de dikkatle incelenmesi gereken bir nitelik kazanmıştır. Uluslararası İlişkiler disiplininin kuramsal optiklerinden bakıldığında, Türkiye'nin giderek artan diplomatik görünürlüğü ve temsilcilik ağının genişliği, öne çıkan güçlerin davranış kalıplarıyla son derece uyumludur. Ancak Türkiye'nin konumu, klasik güç tanımlarını aşan ve literatürde "yükselen diplomatik güç" olarak adlandırılan daha özgün bir kategoriye yaklaşmaktadır. Zira Türkiye'nin sahip olduğu diplomatik ağ, yalnızca niceliksel bir büyüme değil, aynı zamanda ciddi bir niteliksel dönüşümü de ifade etmektedir.

Dışişleri Bakanlığı'nın bugün itibarıyla dünyanın en geniş üçüncü temsilcilik ağına sahip olması, Türkiye'nin uluslararası sistemde çok boyutlu bir aktör olarak konumlandığını gösteren yapısal bir göstergedir. Neorealist kuram açısından bu durum, Türkiye'nin uluslararası sistemdeki güç dağılımına uyum sağlamakla kalmayıp, aynı zamanda kendi kapasitesini genişleterek karar alma süreçlerinde etkisini artırma çabasının bir yansımasıdır. Güvenlik, ticaret, enerji, insani diplomasi ve kültürel etkileşim gibi birbirini tamamlayan alanlarda yürütülen çok katmanlı dış politika, bu temsilcilik ağı sayesinde sistematik bir kurumsal zemine kavuşmuştur.

TÜRKİYE'NİN KÜRESEL TEMSİL GÜCÜNÜN YÜKSELİŞİ

Liberal kurumsalcı yaklaşımlar Türkiye'nin diplomatik ağını, uluslararası iş birliğini kurumsallaştıran, ticari ilişkileri derinleştiren ve karşılıklı bağımlılığı yönetilebilir kılan bir "etkileşim mimarisi" olarak yorumlar. Nitekim Afrika'dan Latin Amerika'ya, Asya-Pasifik'ten Balkanlar'a kadar geniş bir coğrafyada açılan yeni büyükelçilikler, Türkiye'nin hem ekonomik girişimcilerine yeni kapılar açmakta hem de siyasi diyaloğu kurumsallaştırmaktadır. Bu bağlamda Türkiye, küreselleşen diplomasinin gerektirdiği çeviklik ve çok alanlı angajmanı başarıyla uygulayan bir aktör görünümündedir.

Konstrüktivist kuramın sunduğu perspektiften bakıldığında ise Türkiye'nin diplomatik genişlemesi, kimlik ve söylem temelli bir güç inşası olarak değerlendirilebilir. Oslo'dan Mogadişu'ya, Tokyo'dan Bogota'ya uzanan temsil ağı, Türkiye'nin kendini yalnızca bölgesel bir aktör olarak değil, küresel ölçekte sorumluluk üstlenen bir devlet olarak konumlandırmasına katkı sağlamaktadır. Türkiye'nin soft power unsurları, insani diplomasisi, TİKA projeleri, kültürel etkileşim programları, eğitim bursları ve dini-manevi mirası bu temsilcilikler aracılığıyla uluslararası arenada görünür ve etkili hâle gelmektedir.