CAMBRIDGE - Her fikrin hızla bir ideolojik kampa ya da diğerine itildiği günümüzün kutuplaşmış, sosyal medya güdümlü dünyasında merkezci bir ekonomist olmak kolay değil. Genellikle Leon Troçki'ye atfedilen bir sözle ifade edecek olursak, merkezci iktisatçılar savaşla ilgilenmeyebilir ama savaş onlarla ilgileniyor.

Paranın geçmişini, bugününü ve geleceğini inceleyen 2016 tarihli kitabım The Curse of Cash(Paranın Laneti) buna bir örnektir. Kitabın yayınlanmasının ardından 20'den fazla ölüm tehdidi aldım; bazıları açıkça 100 dolarlık banknotların kullanımdan kaldırılması çağrıma öfkelenen uyuşturucu satıcıları ve silah sahiplerinden, diğerleri ise düzenlemeye verdiğim desteği vatana ihanet olarak gören kripto evanjelistlerinden geliyordu.

İşin tuhafı, tehditleri tahmin edilebileceği kadar umursamadım. Bu insanlardan bazıları ne kadar dengesiz olsalar da, en azından kitabın argümanlarını anlamışlardı; sadece şiddetle karşı çıkıyorlardı.

Aynı şey 2013 yılında Carmen M. Reinhart ile yaptığım çalışma nedeniyle çıkan kargaşa için söylenemez. Bu olay, Massachusetts Amherst Üniversitesi'nden üç iktisatçının, 2010 yılında düzenlediğimiz "Borç Zamanında Büyüme" başlıklı altı sayfalık konferans makalemizin, Avrupa ve ABD'deki politika yapıcıları küresel mali kriz sonrasında zararlı kemer sıkma önlemleri almaları konusunda yanlış yönlendirdiği iddiasıyla çok sayıda "hata" içerdiğini ileri sürmesiyle başladı. Ardından gelen öfke, bugüne kadar devam eden yanlış bir anlatıyı besledi.

Gerçekte, makalemiz sadece tek bir hata içeriyordu. Kritik olarak, bu hata 2012 yılında yayınlanan ve çok daha büyük ve eksiksiz bir veri setine dayanan tam uzunlukta düzenlenmiş dergi versiyonunda yer almadı. Stanford'dan Michael J. Boskin'in o dönemde gözlemlediği gibi, ön araştırmaların revizyon sürecinde düzeltmelerden geçmesi pek de alışılmadık bir durum değildir.

Çalışmanın her iki versiyonu da aynı genel sonuca ulaşmıştır: gelişmiş ekonomiler genelinde, çok yüksek kamu borcu dönemleri daha yavaş ekonomik büyümeye denk gelme eğilimindedir. Elbette bu bulgu, keyif aldığınız bir şeyi satın almak için borçlanmanın sizi mutsuz etmesinden daha fazla, açık vermenin kısa vadeli büyümeye zarar verdiği anlamına gelmiyor. Sadece uzun vadeli borç yükünün gelecekteki refahı olumsuz etkileyebileceği anlamına gelmektedir.

Analizimiz ülkeleri iki gruba ayırdı: borç seviyesi GSYH'nin %90'ının üzerinde olanlar ve altında olanlar. Ancak %90 sınırı hiçbir zaman büyümenin aniden çöktüğü bir "eşik" olmadı; bu sadece yüksek borçlu ülkelerin bir grup olarak ortalama olarak daha düşük performans gösterdiğini ortaya koymak için bir ayrımdı. Defalarca açıkladığımız gibi, borcun GSYH'nin %90'ına ulaşması, hız sınırının biraz üzerinde araba kullanan veya kolesterol seviyeleri önerilen aralığın biraz üzerinde olan insanların riskte ani bir sıçrama görmesinden daha fazla büyümenin çökmesi anlamına gelmez.

Yüksek borcun büyümeyi engellemesinin sağlam teorik nedenleri vardır. Ağır devlet borçlanması özel yatırımları engelleyebilirken, bu borca hizmet etmek için gereken vergiler genellikle çarpıtıcıdır. Ve borç zaten yüksek olduğunda, hükümetlerin krizlere müdahale etmek veya altyapıya yatırım yapmak için daha az mali alanı olur.

Tartışmalar yatıştıktan ve araştırmacılar verilerimizi yeni veri setleriyle birlikte incelemeye başladıktan sonra, ortaya çıkan kanıtlar ilk sonuçlarımızı büyük ölçüde destekledi. Özellikle, hiçbir zaman nedensellik iddiasında bulunmadık, ancak literatür gelişmeye devam ettikçe, bu soru da muhtemelen çözülecektir.

En tehlikeli yanlış beyan, çalışmamızın hiçbir yerinde ne bu kavram ne de kelime geçmediği halde, bir şekilde kemer sıkmayı savunduğumuzdu. Gerçekte, asıl suçumuz borç ve büyüme arasında bir denge olabileceğini öne sürmekti. Kriz döneminde ekonomiyi canlandırmak önemli olsa da, özellikle de çok yüksek borçlanmaya yol açacaksa, teşvikin boyutunun kalibre edilmesi gerekir.