Trabzonspor 38 yıldır askıda tuttuğu şampiyonluk ceketini gardırobundan çıkardı. Her yıl tozu alındığı için hala pırıl pırıl tertemiz. Geçen yıllar içinde son dakikalarda kaybedilen şampiyonluklarda kimileri içinden ağlardı kimi dışından. O fıkır fıkır kemençe bile hicaz makamının temsilcisi olurdu o gecelerde. Ama sonunda her şeye değecek kadar görkemli bir şampiyonluk kazandılar. Maç sonrası taraftar adına sevgi ve coşku yüklü faal bir geceydi, heyecanlar afili. Buna "aşkın Trabzon hali" dedim. Taraftarlar uzun bir yolculuğun sonunu telefonlarıyla kısa film olarak çektiler, kolbastıyla birlikte tribünlerde üçlü çektiler. Az çekmediler bugünlere gelmek için. Not: Bir Trabzonspor taraftarının şampiyonluk kutlamalarının sabahında yaptığı açıklama; "düdükten sonrasını hatırlamıyorum!" Trabzonspor sezonun en özel takımıydı; inancın ve sadakatin santrali. Sezon başında duygularla ve bilimsel gerçeklerle kendilerine yüklenen enerjinin karşılığını aldılar. Abdullah Avcı, geçen sezon Beşiktaş'ın şampiyonluk kutlamalarını izlerken söylediği "Gelecek sezon Trabzonspor şampiyon olacak" sözüyle kalbinden yola çıktı. O yüzden son yılların en görkemli Trabzonspor'u çıktı sahneye. Abdullah Avcı ve Trabzonspor "tesadüfi bir uyum" değildi, onlarınki başarı için bir araya gelmesi gereken özel bir buluşmaydı. Üç büyüklerin başkanları bile Trabzonspor'un futboluna yönelik övgü dolu cümlelerle bu şampiyonluğu haftalar önce kutladılar zaten. Böyle görkemli bir şampiyonluk hangi dilde yazılsa okunur artık, alın teriyle yazılmış mektuplar gibi. Hiçbir futbolcunun emeklerini yok sayamam ama bir kalecinin şampiyonlukta ne kadar değerli olduğunu gösteren Uğurcan'a ve emekçi ruhun en yürekli temsilcisi Dorukhan'a parantez açmak istiyorum. Uğurcan,