"Güzin Abla"... Kadınların, erkeklerin, genç kızların, eşlerin, annelerin, yalnızların, terk edilenlerin, sevenlerin ve sevmekten korkanların buluşma noktasıydı onun köşesi...

1921 yılında İstanbul'un kalabalık sokaklarında dünyaya geldi. Gazetecilik yolculuğuna, 1952 yılında Yeni İstanbul'da mütercim olarak başladı. Annesiyle omuz omuza çalıştı.
Sonra... Sonra dertleri çevirdi satırlara, sıkıntıları çözdü kelimelerle. Son Havadis'te yazdığı "Sorun Söyleyelim" köşesiyle milyonların dert ortağı oldu. Akşam'da, Hür Vatan'da "Derim ki" dedi...
Ve en sonunda "Güzin Abla Dertlerinizle Baş Başa" dediğinde, Türkiye'nin dört bir yanından gelen mektuplar, kâğıda dökülen iç çekişlerin, mektuba gizlenen gözyaşlarının adıydı...
Yalnız kadınların değil, toplumun suskunlarının da sesi oldu. Bir kalem nasıl olur da bu kadar şefkatli, bu kadar empatik olabilir diyordu insanlar. O oldu. Bir anne gibiydi. Bir sırdaştı. Bir dertdaş...
"Siyaset Çarkı"nı yazdı. "Ihlamurlar Altında"yla içimize sinen gölgeleri anlattı. Ama esas edebiyatı, köşesiydi. Milyonların kalbine kök salan, nasihatle sarmalanmış cümlelerdi onun gerçek mirası...
Onun kaleminde, kimsenin sesi kaybolmazdı. Sustuğumuz ne varsa, o yazdı. Utandıklarımızı o dile getirdi. Anlatamadıklarımızı, o anlattı. Toplumun sustuğu yerde çıkan sesti, Güzin Abla...
1998'de, sağlık sorunlarıyla vedalaştı köşesiyle... Ama köşesi vedalaşmadı, kızı kaldığı yerden devam ediyor yazmaya...
16 Temmuz 2006'da ise, 19 yıl önce, bu dünyadaki son dertleşmesini tamamlayıp aramızdan ayrıldı. Hâlâ "Güzin Abla gibi yazıyor vallahi" cümlesinde yaşıyor.

YANIT

Sayın bilgi@hatırlatalımdedik.com grubu ilgilileri...
Annemin ölüm yıldönümü nedeniyle onu hatırlayıp Instagram'da annemle ilgili çok güzel bir yazı kaleme almışsınız. Çok duygulandım ve çok hoşuma gitti. Yıllar geçse de Güzin Abla köşesinin hâlâ basın dünyasında böyle takdirle anılması beni hem duygulandırıyor hem de gururlandırıyor. Dediğiniz gibi, "Güzin Abla" artık bir deyim, anlamı olan bir tabir hâline geldi.