En nefret ettiğim tipler...

Size sesleniyorum!
Evet, evet size...
Hani şu kapı önüne bırakılan mamalardan rahatsız olanlar.
Hani karda, ayazda apartman girişlerine sığınan canlardan rahatsız olup onları sokağa attıranlar. Bir umutla ayağınıza sürtünen kediye, köpeğe tekme atanlar.
Bir yol kenarı bir restoranda yemek yerken, masa altına gelip gözünüzün içine bakıp, nasibini bekleyen ufaklığı garsona şikâyet edenler.
Bilmeden düşünmeden, her gün defalarca kez bütün vücudunu temizleyen canlara "ayyy, "pis bunlar" diyenler.
Belediyeyi aradıktan sonra, gelen görevlilerce sokaktan toplanan anneleri, bebekleri sıcacık evlerinin camından izleyip "ohh bee kurtulduk" diyenler.
O merhametsiz kötü yüreğinizle hazırladığınız zehirli mamaları önce yedirip, sonra çırpınan bedenleri izlerken tebessümle yutkunan tipler.
Biliyor musunuz
Bu kadar eziyete hiç gerek yok aslında...
Dünyaya gelmeleriyle birlikte çileleri başlıyor zaten bu canların. Yaz gelir susuz kalırlar, kış gelir soğuktan üşürler, yiyecek bir şey bulamayıp aç gezerler, sonunda da dayanamayıp ölürler çoğunlukla...
Bakımsız barınaklara düşer perişan olurlar. Hediye olurlar, oyuncak olurlar, sonra da ormana atılıp yok olurlar.
İnsanlardan kaçarlar, atılan taşlardan, tekmelerden kaçarlar, arabalardan kaçarlar, belediye ekiplerinden kaçarlar ve bu arada hep aç ve susuzdurlar.
Eğer varsa bebekleri, onları da emzirmeleri gerektiği için daha fazla yemeleri gerekir.
Sonra içinizden biri çıkar, "ayy buraya mama koymayın, alışıyorlar sonra pisletiyorlar buraları" der.
Bütün bunlar yetmezmiş gibi, yüreği merhamet deniziyle taşan, var gücüyle cana can olmaya çalışan, vicdan sahibi, onlara analık, babalık yapan, kıyamayan, dayanamayan, en çaresiz zamanlarda gözyaşına sığınan bizim gibilere de alaycı gözlerle bakıp "kediyle köpekle kafayı yemiş bunlar" diyecek kadar basitleşirler.
Oysa bu canlara sahip çıkmak insanlık görevidir. İşte bu yüzden insanları tanıdıkça hayvanları daha çok seviyorum.
◊ Rumuz: Semra Ş.

YANIT

Artık yazmayayım diyorum çünkü "Yıllardır yazdım da ne oldu, hiçbir şey kazanamadık, sadece üzüntü acı. Tüm çabalarımız hüsranla sonuçlandı" diyorum...
Ama sonra önüme yine böyle çok güzel bir yazı geliyor ve dayanamıyorum.
Üstelik şu sıralarda yine bir yerlerden sesler yükseliyor ve "sokaktaki hayvanları beslemeyin, onlara su ve yiyecek vermeyin" demiyor mu