CHP'nin yerel seçimlerde "yüzde 25'lik tavanı tuzla buz" ederek birinci parti konumuna yükselmesi "süreç olarak faşizmi" durdurma umudunu canlandırdı.

CHP'nin, canlandırdığı umudu yaşatması, daha da güçlendirmesi gerekiyor. Mao'nun deyimiyle: Devrimci süreç "bisiklet gibidir durursak düşeriz!"

Durmadan devam edebilmek için, CHP rejime yönelik eleştirileriyle, kampanya enerjisiyle, aldığı oy ile yarattığı momentumu mutlaka korumalı, "dört yıl seçim yok zaferin tadını çıkaralım" rehavetine kapılmamalıdır. Balkon konuşmasına bakılırsa Erdoğan, yumuşak, kapsayıcı tarzla, "Dört yıl seçimler yok" derken o momentumu kırmayı amaçlıyordu. Ancak ertesi gün AKP'nin kaybettiği kimi belediyelerde "çamura yatmaya" başlaması akla "Doğasında var" öyküsünü getiriyor. Erdoğan, "ılımlı konuşarak sopa sallama taktiği" ile momentumu kırabilirse yeni anayasa, ardından da seçimler gündeme gelecektir.

İkincisi, uluslararası medyadaki ana akım yazarlar yorumlarında ekonomik krizi özellikle öne çıkarıyorlar, siyasal İslamın rejiminin, ülkeyi dini temelde şekillendirme çabaları karşısında yükselen tepkiler görmezden geliyorlar. Batı'da egemen oryantalist damar, Türkiye'yi cumhuriyetçi-laik kimliğinden sıyrılmış, "Müslümandinci bir Ortadoğu ülkesi" olarak görmek istediğinden (Huntington, Fuller etc.,) o yorumları anlamak kolay. Ancak sol kesimde egemen olan eğilimi anlamak zor. Bu eğilim emekçi sınıfların insanını, kültürel (ideolojik, ahlaki vb.,) kaygılarla değil de salt ekonomik (beslenme, barınma gibi) dürtülerle tepki veren, biyolojik varlığına indirgiyor. İşçiler, emekçiler, açlık-yoksulluk kaygılarını anlamlandıran öznelliklerden (kültürü, ideolojisi ve ahlaki kaygılar) yoksun mudur ki salt biyolojik dürtüleriyle karar verirler Kültürel, ideolojik ve ahlaki kaygılarla karar vermek yalnızca "sosyalistlere" özgün bir ayrıcalık mıdır Şunu anımsamak da yararlı olabilir: "İnsanların bilincini" ekonomik varlığı değil, kültürü, kültür içinde yaşanan ekonomiyi de içeren, "toplumsal varlığı belirler."

CHP'nin aldığı oyda ekonomik sıkıntıların (2023'te de ekonomik kriz vardı) yanı sıra kültürel alanda giderek yoğunlaşan kaygılargerginlikler de etkili oldu. Daha doğrusu kriz derinleşirken kültür savaşları daha da yoğunlaştı: Cumhuriyete, kurucularına, laikliğe saldırılar, İstanbul Sözleşmesi'nden çıkan ortaçağ kafası, tarikatçı tiplerinin günlük yaşama müdahale çabaları, Cumhuriyetin insanının ahlak anlayışı içinde anlaşılması, kabullenilmesi olanaksız açıklamaları, eğitim sistemini dincileştirme çabaları, şeriat çağrılarıyla yapılan yürüyüşler, yargıdaki kriz, Cumhuriyetin "vatandaş"