Her evlat yeni bir hayat, yeni bir umut, bir başlangıç, bir duanın neticesi ana baba için. Eserleri olan evladına merhametle mükellef ebeveyn.

Evlâdının yalnızca karnını doyurmak değil vazifesi. Rabb'inin istediği gibi yetiştirmek, kendi yaratıcısını sevdirmek, İslam ahlâkıyla ahlaklandırmak, Kur'an'ın edebiyle edeplendirmek.

Onlar vazifelerini evlâtlarına devredip o iki ağacın fidanı, nesebi eğilip de kendisi büyüyünce dallarıyla sarar iki ihtiyarı. Onlar küçükken nasıl besleyip terbiye ettiyse kendisini, o da o rahmet hazinesi olan anne babasına merhamet eder, tevazu kanadını gerer, "Öf" bile demez.

O dalları kopmuş, gövdesi köhne ağaçların dalı ve yaprağı olur, evlâdının desteğiyle çökmüş ihtiyar ve ihtiyareler neşv ü nema bulur. O şefkatli valideyn merhametiyle evlâdının her edepsizliğine cephe olur, saçının teline zarar gelsin istemez, her eziyetine karşılık beklemeden katlanır.

Her ne olduysa Kur'an'ın edebinden uzaklaştıkça uzaklaşan, muvazenesi bozulmuş, yolunu şaşırmış modern çağın nankör evlâdı, nereye nasıl kullanılır bilememiş o merhametini. Evcil hayvanını getirmiş de baş köşeye, rahatı bozulmasın diye ana babasını göndermiş huzur evlerine.

Vicdan azabını bastırmak için de adını "Huzur" koymuş. Bilseydi ki onlara şefkat etmesiyle bereket ve rahmeti kazanacak dünya ve ahirette. İmtihanın başlayıp bittiği o ince çizgide hiç o Rahman ve Rahim'in vedialarına merhametsiz olur muydu Onlardan bağlarını kesmeye çalışır mıydı