Jeffrey Epstein dosyalarından bu yıl ortaya çıkan yeni ayrıntılar, dünya çapında öfkeyi yeniden alevlendirdi.

Belgeler, tanıklıklar ve bağlantılar, güçlü bir adamın genç ve savunmasız olanları nasıl avladığını ve yanında kadınların da bulunduğu bir ağ tarafından desteklendiğini gözler önüne serdi. Bu hikâyenin merkezinde rahatsız edici bir gerçek var; özellikle öğrenciler, ergenlik çağının karmaşasında, yırtıcı davranışlara karşı eşsiz biçimde savunmasızdır. Skandal Amerika Birleşik Devletleri merkezli olabilir ama taşıdığı dersler çok daha geniş bir alana uzanıyor. Türk ebeveynler, öğretmenler ve okullar için Epstein vakası, yalnızca yabancı bir manşet değil, çocukların gerektiği gibi korunmadığında neler olabileceğine dair bir uyarıdır.

Sınıfta savunmasızlık: Ergenlik çalkantılı bir dönemdir. Öğrenciler kimliklerini oluşturur, bağımsızlık arar ve sınırlarını test ederler. Aynı zamanda kabul görme ve ait olma arayışındadırlar; bu da onları manipülasyona açık hale getirir. Yırtıcı kişiler ister erkek ister kadın olsun, bu güvensizliklerden yararlanarak ilgi, hediye, fırsat ya da "özel" hissetme duygusu sunar. Epstein'ın suçları tek başına işlenmedi. Uzun süreli ortağı Ghislaine Maxwell, kızların kandırılmasında merkezi bir rol oynadı ve yırtıcı davranışların sadece erkeklere özgü olmadığını kanıtladı. Aynı şekilde, erkek çocuklar da bağışık değildir. Daha az konuşulsa da genç erkekler benzer dinamikler altında zorlanabilir, kandırılabilir veya istismar edilebilir. Türk öğrenciler için, çoğu sıkı aile yapılarında büyüse de sosyal medya aracılığıyla küreselleşmiş bir kültürde yol alırken riskler hem yerel hem de uluslararasıdır. Çevrimiçi platformlar, ebeveynleri ve öğretmenleri tamamen devre dışı bırakarak yeni kapılar açıyor.

Türkiye bağlamı, baskılar ve tehlikeler: Türkiye, Avrupa'nın en genç nüfuslarından birine sahip; nüfusun neredeyse 3'te 1'i 24 yaşın altında. Eğitim, yüksek riskli bir alan. LGS ve YKS gibi ulusal sınavlar öğrenciler üzerinde büyük baskı yaratıyor. Aileler özel derslere, etütlere ve yurtdışı eğitim fırsatlarına ciddi yatırımlar yapıyor. Bu ortam hem fırsatlar hem de riskler doğuruyor. Bir yandan Türk ebeveynler çocuklarının geleceğine derinden bağlı. Öte yandan öğrenciler, burs, yurt dışı yerleştirme veya denetimin zayıf olduğu özel programların peşinden giderken savunmasız kalabiliyor. Karizmatik bir danışman, öğretmen ya da "mentor" hem hırsı hem de zayıflığı kolayca sömürebiliyor. Türkiye'de istismar vakaları çoğu zaman kültürel damgalanma, utanma korkusu ya da otoritelere güvensizlik nedeniyle bildirilmez. Kızlar, aileler toplum baskısından korktuğu için sessiz kalabilir; erkekler ise gururdan ya da "onlara olamaz" inancından dolayı konuşmaz. Bu sessizlik, yırtıcı davranışlara uygun bir zemin yaratıyor.

Ebeveynlerin sorumluluğu: Ebeveynler ilk savunma hattıdır. Koruma, sorun yaşandığında başlamaz, günlük dikkatle başlar. Türk aileleri genellikle korumacı yapıdadır, ancak bazen kontrolü koruma ile karıştırırlar. Örneğin, özgürlüğü kısıtlayıp dürüst konuşmalardan kaçmak, gençlerin sosyal yaşamlarını gizlemesine yol açar ve onları gizli ilişkilere veya manipülasyona daha açık hale getirir. Bunun yerine ebeveynler güven inşa etmelidir. Kandırılma, baskı ve istismar gibi konular hakkında açıkça konuşmak rahatsız edici gelebilir ama sessizlik, çocukları hazırlıksız bırakır. Ebeveynler sınavlara çalışmanın önemini nasıl vurguluyorsa, insan davranışlarındaki uyarı işaretlerini de vurgulamalıdır. Aşırı hediyeler, gizlilik, arkadaşlardan uzaklaştırma ya da "özel" ilişkileri gizli tutma baskısı gibi.

Okulların sorumluluğu: Okullar da aynı derecede sorumludur. Türkiye'de hem devlet hem özel kurumlar genellikle sınav sonuçları ve üniversite yerleştirmeleriyle ölçülür. Çocuk koruma politikaları aynı önemi görmez. Ancak ebeveynler okullara yalnızca akademik gelişim değil, aynı zamanda öğrencilerin güvenliği için de güvenir. Bu, açık koruma politikaları, personel için geçmiş kontrolü ve grooming ya da istismarın işaretlerini tanımak için düzenli eğitim anlamına gelir. Öğretmenler, bir şeylerin yanlış gittiğini hissettiklerinde harekete geçmeye cesaretlendirilmelidir. Okullar öğrencileri doğrudan eğitmelidir. Kişisel sınırlar, çevrimiçi güvenlik ve sağlıklı ilişkiler hakkında yaşa uygun dersler birer lüks değil, hayat kurtarıcıdır. Öğrenciler, istismarın güvenilen yetişkinlerden de gelebileceğini öğrendiğinde, konuşmaya daha hazır hale gelir.