Bir okuyucum sosyal medya üzerinden mesaj göndermiş:"Asgari ücretle çalışıyorum. Bayramda köye gitmek istiyorduk. Ancak ikisi çocuk dört kişi için bilet parası denkleştiremedik. Bayramı gurbetteki evimizde yalnız geçirmek zorunda kaldık."Mesajı okuyunca yaşadığı duyguyu içimde hissettim. Boğazım düğümlendi, gözlerim doldu.Öğrencilik dönemimde, hem süre darlığından hem parasızlıktan bayramda memlekete gidemediğim zamanları anımsadım.Bayram tatili ne kadar uzun olursa olsun, yol 16 saat sürüyor, gidiş geliş en az üç günümüze mal oluyordu. Gidebilsek de tadını çıkaramadan, memleketten bir şey anlamadan dönmek zorunda kalıyorduk.Bir öğrenci yurdunda değişik nedenlerle memleketlerine gidemeyen öğrencilerle geçirilen bayramın hüznünü yaşamayan bilmez.Yine öyle bir gündü.Koridorlar boş, kütüphane boş, sadece kantinde üç beş kişi...Televizyonun karşısında oturup biraz zaman geçirmek iyi gelebilirdi. Ancak, neticede bir erkek yurduydu ve ekranda doğal olarak futbol maçı vardı. Kalkıp odama yürümeye başladım.Oda arkadaşlarımın hepsi memleketlerine gitmişti. Odada insanı rahatsız eden bir sessizlik vardı. Pencereyi açtım, önünde durup dakikalarca dışarıyı izledim. Oradaki tarifsiz yalnızlık hissi de yüzüme vuruyordu. Kafese konulmuş bir hayvan gibi odada volta atıp durdum bir süre. Sıkılınca da yatağıma oturdum.Çok derin bir memleket özlemi çekiyordum.Kardeşlerimi, annemi, babamı, dedemi, nenemi çok özlemiştim.Ceplerimi karıştırıp bir jeton bulmaya çalıştım. Neyse ki arkadaşımın bozuk para kavanozunda birkaç küçük jeton vardı.Hemen jetonlu telefonların olduğu yere gittim. Her gece yoğun bir sıra olan telefonların önü dahi boştu. Jetonu atarken "Umarım takılır da uzun konuşurum" diye düşündüm.Telefonu kız kardeşim açtı. Sohbet ederken ağlamamak için kendimi zor tuttum. Serde abilik ve devrimcilik var ya "Sizi çok özledim" dahi diyemedim.Jeton bitince, konuşma da bitti. Hüznüm, özlemim daha da derinleşti.Odaya döndüm. Zaman durmuştu adeta.Ders çalışayım dedim olmadı. Kitap okuyayım dedim olmadı. Aklım hep uzaklardaydı.Uyuyabilirdim ama uyku da tutmuyordu.Turgut Uyar'ın dediği gibi gece günün yarısıydı ama gündüzden daha güçlüydü sanki.Geceye gücünü veren karanlık adeta ruhumu kemiriyordu.Yatağıma sırt üstü uzandım, ellerimi kafamın arkasında birleştirdim.Bu duygu durumuyla baş edebilmenin tek yolu vardı: Güzel şeyler düşünmek.Evde geçmişte yaşadığım bir bayram sabahını hayal ettim.Çayırlıktaki derenin kenarında, devasa salkım söğüdün altında.Herkes bayram namazından dönmüş, "ya Allah bismillah" diye işe başlamış harıl harıl çalışıyor. Çiçeklerden rengarenk bir örtüyle kaplanmış çayırlıkta, yan yana dizilmiş yedi ayrı kova var. Kesilen her parça özenle yediye bölünüyor ve o kovalara birer parça atılıyor.İş bitince çöp atılacak ve hangi kovanın kimin hissesi olduğu netleşecek.Bense oruç açmak için kurban eti bekleyen Şamama nenemi düşünüyorum.Bir parça et alır almaz son sürat koşarak o eti neneme ulaştıracağım.Salkım söğüdün yere kavuşmak için can atan