Geçen gün sosyal medyada içimi burkan kısa bir video izledim. Genç bir kız babasından bahsediyordu. Sesinde şaşkınlık ve hüzün vardı. "Babamın aslında hiç arkadaşı yok. Mahalleden ve işten tanıdıkları var ama onlarla da ne dertleşiyor ne de buluşuyor. Tek sosyalleştiği yer ev" diyordu.

Sonra annesini anlattı: "Annemin bir sürü arkadaşı var. Sürekli dışarıda, piknikte, yemekte, onlarla birlikte. Kahkahalar atıyor, dertleşiyor, rahatlıyor."

O anda fark ettim ki bu sahne sadece bir evde yaşanmıyor. Modern dünyada kadınlar birbirlerine yaslanmayı, eğlenmeyi öğrenirken, erkekler yavaş yavaş sosyal ve duygusal bir yalnızlığa sürükleniyorlar.

Sessiz bir yalnızlık

Etrafıma, kendi hayatıma baktığımda bu tabloyu net görüyorum. Okuldan, iş çevresinden tanıdığım birçok erkek arkadaşım var ama ilişkilerimiz çoğunlukla hâl hatır sormaktan öteye gitmiyor. Kimse kimseye içini açmıyor. Sohbetler işten, futboldan, gündemden ibaret. Her geçen yıl haberleşmelerimiz seyreliyor, buluşmalarımız azalıyor.

Bu sadece kişisel bir his değil. Geniş ölçekli araştırmalar, erkeklerin "yakın arkadaş" sayısının sert bir biçimde düşüşte olduğunu gösteriyor. Örneğin Amerika'da her altı erkekten biri "yakın arkadaşım" yok diyor. Otuz yıl önce neredeyse duyulmayan bu cevap artık olağanlaşıyor.

Kız kardeşlik yükselirken…

Kadınlarda ise tablo, en azından gözlemlediğim kadarıyla, bambaşka. Şehir hayatında kadın dayanışması artık çok görünür. Kafede, restoranda, tatilde, hatta spor salonlarında… Kadın grupları canlı bir "kız kardeşlik" ağı kurdu. Yalnız değiller. Birlikte gülüyor, birlikte öfkeleniyorlar. Birbirlerinin hayatını, eşini, çocuğunu, kaygısını biliyorlar. Bu sayede sadece sosyalleşmiyorlar, duygusal yüklerini de aktif olarak paylaşıyorlar.

Erkekler ise bir zamanlar kendilerine ait sayılan kahvehane, meyhane, spor salonları gibi mekânlarından yavaş yavaş çekiliyorlar. O boşalan mekanları daha sık kadın gruplarının kahkahaları dolduruyor.

Erkekler neden çekiliyor

Bu çekilmenin sebebi tembellik değil. Aksine, modern hayatın dayattığı ağır bir baskı. Erkek, hâlâ 'aile reisi' ve 'ekmek getiren' olarak görülüyor. Bu rol, modern ekonominin rekabetçi ortamında daha da ağırlaşıyor.

Ancak asıl mesele, bu baskının artık paylaşılamıyor oluşu. Eskiden bu kaygı, topluluk içinde yaşanırdı. İş çıkışı kahvede, aynı dertleri taşıyan arkadaşlarla bir araya gelinirdi. Sosyalleşme, kaygının doğal ilacıydı. Günümüzün bireyci dünyasında ise herkes kendi kabuğuna çekildi. Kaygı içe döndü ve erkekleri yalnızlaştırdı.

Artık birçok erkek, kendini işine ve geçim kaygısına öyle kaptırıyor ki, sosyalleşmesini lüks hatta gereksiz görüyor. Arkadaşlarla geçirilen zamanı ev ya da iş için harcanacak kaynakların israfı gibi kodluyor. Böylece adım adım dost çevresinden çekiliyor ve tam da bu noktada yalnızlaşıyor.