İstanbul'dan akran zorbalığıyla ilgili çözüm önerisi isteyen rumuz "Çözüm" isimli değerli okuyucumuz, evet haberlerde okuyor, öğreniyoruz; çocuklara okullarda mahallede, ve bir o kadar da sosyal medyada akran zorbalığından söz ediliyor. Bu konunun çok da arttığına dikkat çekiliyor. Elbette eğitimciler, pedagoglar, psikologlar aileleri bu konuda sürekli uyarıyor. Ne diyorlar Aman çocuklarınızı takip edin. Böyle bir zorbalıkla karşılaşıyorlarsa onlara destek olun. Oysa burada dikkat edilmesi gereken çok önemli bir gerçek daha var. O da birçok ailenin farkında olmadan, bilmeden aklına gelmeden, kendi çocuğuna kendisinin zorbalık yapıyor olduğudur!..

Burada bu konuyla ilgili uzun uzun örnekler vermenin anlamı yok. Sadece sağlama yaparak ailelerin kendilerini test edebilmesi mümkündür. Şöyle ki, eğer çocuğunuz anne olarak baba olarak herhangi birinize veya ikinize birden gelip derdini anlatmaktan çekiniyorsa. Size derdini anlattığında sizin ona kızacağınızdan, öfkeleneceğinizden, şiddete başvuracağınızdan endişe ediyorsa. Ki siz de gerçekten böyle durumlarda kızıyor, olumsuz tepki veriyorsanız. Siz çocuğunuzu yalnızlığa itiyorsunuz demektir. Bir çocuk, başına bir şey geldiğinde veya herhangi bir konuda endişe duyduğunda kime sığınır Kim aklına gelir veya gelmelidir En yakını olan anne babası değil mi Ama bir anne baba ki çocuğu ona derdini anlatamıyor. Niye Anlattığında şiddetli tepkiyle karşılaşıyor. "Niye yaptın Niye ettin Niye gittin Niye harcadın Şimdi ne olacak Çek cezanı vb. gibi tepkiler birer örnektir. Bu durum, yaptığı hata bile olsa böyle durumda sığınacağı, koşacağı en güvenli sığınak olan anne baba şefkatinden dışlanmak oluyor. Çocuğun umutları yerle bir oluyor. O çocuk yaşta ne kadar çaresiz kalıyor bir bilseniz. Bu ne kadar acı ne kadar korkunç bir şey düşünebiliyor musunuz Oysa çocuk şunu bilmeli ki: "Ben anneme babama anlatırım", "gider babama anneme söylerim", "onlar bana çözüm üretir", "onlar beni korur..." Bu duyguyu anneden babadan alamayan çocuğa o aile bilerek bilmeyerek asıl zorbalığı kendisi yapıyordur...

Bir başka sağlama daha yapabiliriz. Anne baba çocuğuna herhangi bir tepki vermiyor, çocuğu da annesine babasına bir şey söylemiyor ve ortada herhangi bir sorun gözükmüyor ise durum iyi demek midir Bu durumda şu soruya cevap verilmelidir Bir çocuğun, annesine babasına gelip derdini anlatmaması normal bir durum mudur Bir çocuğun hiçbir sorunu hiçbir sıkıntısı, hiçbir ihtiyacının olmaması normal bir durum mudur Oysa normal durumda çocuklar hemen her günün sonunda yaşadıklarını tıpkı arkadaşlarıyla konuştuğu gibi gelip anne babasıyla evde konuşabilmeli aile de buna imkân vermelidir. Bundan sonra sorunuza gelebiliriz. Ailesiyle her şeyini paylaşabilen, ailesine güvenen, ailesinin kendisine sahip çıkacağına inanan hiçbir çocuğa hiçbir kimse akran zorbalığı yapamaz... Çünkü daha ilk günde çocuk ne yaşadığını ailesiyle paylaşacaktır. Sorumlu aile de hemen konuyla ilgili tedbirini alacak, ilgili yerlerle görüşecek ve çocuğunun sorununu çözmek için yetişkin olarak devreye girecektir. Çocuklarınızın akran zorbalığıyla karşılaşmamasını istiyorsanız çocuklarınızın akranı siz olmalısınız, yani çocuğunuzun size gelip her şeyini anlatacağı öz güveni ve ortamı çocuğunuza sağlamalısınız.