Ziraat Türkiye Kupası'nı kaybettikten sonra bu tür maçlara motive olmak zor değil imkansızdır. Taraftar yok, moralsiz, yılgın ve yorgun olması yetmezmiş gibi eksik bir Trabzonspor'un can havli ile kümede kalmaya oynayan rakibi karşısında konsantre olması beklenemezdi.Bu büyük travmanın etkisinde çıkılan Ankaragücü maçı da zaten Trabzonspor için futbol oynama keyfinden çok işkence oldu. Aklını İstanbul'da bırakmış, hiçbir hedefi olmayan takım sadece statü gereği sahaya çıkan oyuncu topluluğu olarak bir şeyler yapmaya çalıştı.Oynuyormuş gibi görünürsün ama ayaklarındaki prangalardan kurtulamazsın. Amaçsız, isteksiz ve bir an önce bitse de gitsek görüntüsündeki bu maçta antrenman performansına bile ulaşamazsın. Kazanılmasına rağmen bu maçın taktik analizi, değerlendirmesi ile futbolcuların ne yaptığını, ne yapamadığını masaya yatırmak bana göre haksızlık olur.Başkanından yönetimine, teknik adamından futbolcusuna herkesin bu travmanın etkisinden bir an önce çıkarak gelecek sezonun planlamasına odaklanmalıdır. Başkan Ertuğrul Doğan ile teknik direktör Abdullah Avcı'nın fikir birlikteliği ile yürüttüğü transfer çalışmaları Trabzonspor'a ne kazandıracak bilinmez ama bilinen şu ki bu takımın bir sezon boyunca ortaya koyduğu futboldan anlaşılacağı gibi içinde lider özellikli bir oyuncunun olmadığı kadro ile ancak bu kadar.Süper Lig ve kupada oynadığı karşılaşmalar her ne kadar dengeden ve istikrardan uzak olsa da bu ligde şampiyon olmak için sadece oyun ve futbolcu kalitesi yetmediği de aşikar.Türkiye Futbol Federasyonu'nun yetersizliği, kulüp yöneticilerinin sorumsuzca sokak ağzı açıklamaları ve en önemlisi dayak yiyenin arkasına saklanıp, gider yapan hakemlerin kendi dünyalarındaki çete harekatı