Allah Rasulü (sav) insanları ve hele çocukları çok seviyordu, sevgi ve şefkat peygamberiydi.

Çocukların en çok sevdiği insandı. Zeyd oğlu Üsame(ra), Allah Rasulü'nün kendilerini nasıl sevdiğini şöyle anlatır:

Rasulüllah beni alır, dizinin üzerine oturtur, Hasan'ı da öbür dizine oturturdu. Sonra bizi göğsüne bastırır:

"Allah'ım bu ikisine rahmet eyle çünkü ben bunlara hayır ve saadet diliyorum." derdi. (1)

Kur'an'a göre insan yeryüzünün en değerli varlığı, halifesi, aynı zamanda Cenab-ı Hakkın muhatabıdır. Bu sebeple insan sevilmeye ve iyiliğe lâyıktır. Üstelik en güzel şekilde (ahsen-i takvim) yaratılmıştır.

Bizim kültürümüz insan sevgisini esas alır. Felsefecilerin dediği gibi insan, konuşan hayvan değildir, yeryüzü halifesi ve üstün bir varlıktır.

Özellikle çocuklara gösterilecek şefkat, sevgi ve ilgi, onların zihin ve karakter gelişimini önemli ölçüde etkiler. Çocukların zihni, âdeta sevgi ve ilgi ile besleniyor.

Çocuk gelişiminde ilk yedi yaş çok önemli, bu sürede beyin çok hızlı gelişiyor. Beyin araştırmacıları ilk yedi seneyi, "beyin gelişiminde altın yıllar" olarak nitelendirir. Beyin, ergenlik çağına kadar hızlı gelişimini sürdürür. Daha sonraki dönemde beyin gelişimi yavaşlar.

Allah Rasulü(sav), beyin gelişim sürecini bilircesine çocuklara sevgi, şefkat ve ilgi göstermiş. Onları kucağına almış, göğsüne basmış, omzuna alıp gezdirmiş, onlara dua etmiş ve onların zihin ve kişilik gelişimine yardım etmiş.

Çocuğa ilginin ve onu öpmenin sevap olduğunu, bizlere cennette derece kazandıracağını müjdelemiş. Bize tavsiyesi şöyledir:

"Çocuklarınızı çok öpün zira her öpücük için size cennette bir derece verilir ki iki derece arasında 500 senelik mesafe mevcuttur. Melekler, öpücüklerinizi sayarlar ve sizin için yazarlar." (2)

O en güzel eğitimciydi çünkü onu Âlemlerin Rabbi Allah terbiye etmişti. Asıl eğitici elbette Rabbimizdir.

Rab, terbiye edici ve eğitici demektir. Terbiye kelimesi, Rab kelimesinden türemiştir. Her varlığa en güzel şekli veren, her şeyi en mükemmel bir biçimde yaradan Rabbimiz, elbette en muhteşem terbiyecidir.

a. Çiçek Su ile Çocuk Sevgiyle Büyür. O Çocukları Hep Sevdi

Çiçek nasıl su ile beslenirse çocuk ruhu da sevgi ile beslenir. Ergenlik çağına kadar çocuklarla ne kadar ilgilenir, onları ne kadar çok seversek onların zihin ve ruh gelişimi o kadar mükemmel olur. İlgilenilmeyen ve sevilmeyen çocuk, sulanmayan çiçek gibidir.

Peygamberimiz (sav), çocukları ve torunları ile ilgilenir, onları severdi.

Aziz Nebi(sav), bir gün Hz. Hasan'ı öptüğü sırada, bir kabile reisi olan Akra bin Habis yanında oturmaktaydı. Peygamberimizin bu tavrı üzerine şöyle dedi:

"Benim on tane çocuğum var, onların hiçbirini öpmedim."

Allah Rasulü(sav) ona baktı ve bütün insanlığa ders verircesine şunları söyledi:

"Merhamet etmeyene merhamet olunmaz." (3)

Çocuğunu sevmeyen, onu öpüp okşamayan kabile reisine şefkat ve sevgi dersi verdi, çocukları sevmemiz gerektiğini öğretti.

AzizPeygamberimizinbir başka tavsiyesi de şöyle:

"Küçüklerimize merhamet etmeyen, büyüklerimizin hakkını tanımayan kimse bizden değildir."