Hz. Peygamber çocukların gönlünü fethetti

Ali Erkan Kavaklı

Peygamberimiz (sav) EN SEVİLEN VE EN BAŞARILI ÖĞRETMEN idi. Kısa sürede cahil bir topluma öğretmenlik yaptı; akılların öğretmeni, kalplerin sevgilisi, nefislerin terbiyecisi, ruhların sultanı oldu.

Çocuklarla ilgilendi, oyun oynadı, onları omuzuna alıp gezdirdi, camiye götürdü, onları korudu, yardım ve himaye etti.

Camide hutbe verirken sevimli torunları Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin eteklerine basıp yalpalayarak içeriye girdiler. Üstlerinde kırmızı gömlek vardı. Yürürken ayakları kayıyordu. Düşe kalka gelişleri, Şefkat Peygamberinin (sav) merhametine dokundu. Hutbeyi kesip minberden indi, onları kucakladı, minbere getirip önüne koydu. Sonra şöyle buyurdu:

"Allah'ın; 'Mallarınız ve çocuklarınız ancak bir imtihandır sözü haktır. Şu iki çocuğa baktım. Yürüyorlar ve ayakları kayıyor. Sabredemedim ve nihayet konuşmamı keserek onları kaldırdım." (Buharî, Fiten 209; Peygamberimizin Sünnetinde Terbiye, s.134)

Hutbeye kaldığı yerden devam etti.

Gönlü merhamet deniziydi, çocukları çok seviyordu.

Sahabeden Bera (ra) der ki:

"Resulullah (sav), Hz. Hasan ve Hz. Hüseyin'e sevgiyle bakarak; 'Allah'ım, ben onları seviyorum, Sen de sev' derdi." (Tirmizî, Menakib, 3784; Peygamberimizin Sünnetinde Terbiye, 140)

Peygamberimiz (sav) vefat ettiği zaman Hz. Hasan altı, Hz. Hüseyin beş yaşındaydı. Cami adabını elbette bilmiyor, çocukça davranıyorlardı. Buna rağmen Hz. Peygamber (sav), onları omuzuna alıp camiye getirdi, caminin manevî havası içinde tuttu, o manevî iklimde nefes almalarını sağladı.

Zaman zaman ihtiyarlar, çocukları ön saflardan hışımla arka saflara itiyor, camide oynadıkları ve konuştukları zaman iteleyip kakalıyor, bağırıp çağırıyorlar.

Şefkat Peygamberi (sav), çocukları hiçbir zaman dövmedi, azarlamadı hatta onlara surat bile asmadı.

Ona 10 yıl hizmet eden Hz. Enes der ki:

"Ben 10 yıl Resulullah'a (sav) hizmet ettim. Bu müddet içinde ne dövdü ne azarladı ne hakaret etti ne de surat astı." (Müslim, Fedail, 54)

Hz. Aişe (ra) annemiz, şöyle der:

"Resulullah hayatında hiçbir canlıya, hiçbir eşine veya çocuğa vurmamıştır."

O, şefkat ve af peygamberi idi. Dayak, kabalık, şiddet, öfke, beddua onun semtine bile uğramadı. Hep sevdi, merhamet gösterdi, ümit verdi, yol gösterdi, müjdeledi.

Şiddet, kabalık ve nezaketsizlik sevgiyi öldürür.

Çocuklar sevilmek ve ilgi görmek isterler.

Onlarla ilgilenmeli, sevmeli, yanlışlarını hoş görmeliyiz.

Onlara kendimizi sevdirmeliyiz ki dinimizi, camimizi, kitabımızı sevsinler, medeniyet değerlerimizi benimsesinler.

Hz. Enes (ra), Peygamberimizin (sav) kendisine karşı son derece anlayışlı, müsamahakâr ve sabırlı davrandığını anlatır. Bir günden bir güne, bunu neden böyle yaptın veya neden böyle yapmadın diye hesaba çekmediğini, azarlamadığını anlatır.