Cumhurbaşkanı Erdoğan, sığınmacılara harcadığımız paranın 40 milyar doları aştığını, evelallah bir 40 daha harcayacağımızı söyleyeli 5 yıl oluyor.

Dünya Bankasının da bir maliyet hesabı vardı.

Şubat 2016'da, "İşte Suriye iç savaşının Türkiye'ye faturası" başlıklarıa haber olmuştu.

Bu hesaba göre Suriye savaşı, Türkiye'de kişi başına geliri yüzde 1.5 azaltmıştı.

İlk 5 yılda böyleyse aradan geçen 8 yılın maliyetini de ekleyin. Bugün yüzde kaçı bulmuştur

Raporda "savaştan kaçınılmış olmasıyla sağlanabilecek miktara göre, komşu ülkelerin hayat standardını da etkiledi" deniyordu.

Ve bu hesaba, varlıklarıyla gelen Suriyelilerin Türkiye'deki yatırımları, iş gücüne katılımları dahildi. Sığınmacıların ekonomiye katkıları yok sayılmıyordu.

O hesabın üstünden bir 8 yıl daha geçti. Maliyeti siz düşünün.

Üstelik bu sadece ekonomik yük, maddi maliyet kısmı. Bunun bir de millete, memlekete sosyal yükü, bedeli var.

Oysa Esad'ın devrilmesiyle kayıp-kazanç hesabı yapılırken kayıplar hanesi gözardı ediliyor şimdi.

AB'den ek 1 milyar avro daha destek gelecekmiş.

AB Komisyonu Başkanı von der Leyen, Ankara'da Erdoğan ile görüşmesinden sonra müjdeledi.

Sığınmacılar için 2011'den beri Türkiye'ye yönlendirdikleri toplam AB yardımı, 10 milyar avroymuş.

Türkiye'ye maliyetinin yanında devede kulak değil.

Şam'ın el değiştirmesiyle Türkiye'nin Suriye'de eli güçlendi, alanı genişledi. Ona ne şüphe. Ama beraberinde yeni riskler de getirdi. Belirsizlikler, bilinmezler de arttı.

AB ve Batı ittifakı ile yeni bir başlangıç, taze bir sayfa fırsatı sunması da elbette olumlu.

Umarım fırsatlar doğru değerlendirilir, kısa sürede heba edilmez.

Yalnız, tablo ortada. Ne kazandığımızı kutlamadan önce daha 13 yılın yıkımı telafi edilmeyi, kayıpları çıkarılmayı bekliyor.

Esad'ın ardından ilk yazdığımı tekrarla bitireyim. En zoru bitti, daha zoru başlıyor.

İtibardan tasarruf olmazdı; bir ülkenin itibarı da parasının, pasaportunun değeriyle ölçülürdü.

Bu söylemin sahibi AK Parti'ydi, hâlâ da iktidarda.