Sultan Abdülhamid pantolon giyerdi. Onu deviren İttihatçılarla en sıkı muhalifleri Genç Osmanlılar ve Jön Türkler de öyle.

Büyük Doğu dergisini çıkaran Necip Fâzıl, kravat takardı. Nâzım Hikmet'le fikren ayrı uçlarda dursa da kılık, kıyafette ayrışmazdı.

Milli şairimiz Mehmet Akif'in tercihi de pantolonla kravattı. Tevfik Fikret'le inanç ve anlayışta ayrışırlardı. Birbirlerini Molla Sırat'la Zangoç'a benzetecek kadar ayrı dünyalardandılar. Ama kılık, kıyafette pek ayrışmazlardı.

Bilal Erdoğan'ın, kimlik ve kültür olarak hangisini rol model aldığı açık. Fakat kimi benimserse benimsesin, rol modelleri de şalvar giymezdi.

Gelin görün ki Bilal Bey, katıldığı bir YouTube yayınında şalvar giyememekten şöyle şikâyet etti:

"Dış görünüşüm, benim kültürüm değil. Batı'dan aldığımız kravat ve ceket. Şalvar giymek daha rahat ama şalvar giydiğin zaman yobazsın, gericisin. Bunu giydiğin zaman medenisin. Bu ikilemden çıkamıyoruz, 200 yıldır böyle..."

Kültür ve kimliğimizi giyim, kuşamda Batı'dan ayrışmakla tanımlıyor.

Bu, eski ve aşılmış sandığımız bir tartışmaydı. Fes-şapka çatışması aşıldı, kravat modası bile geçmeye yüz tutuyor. Şalvar-pantolon çatışmasının hâlâ aşılmadığını görmek, çoğu kimseyi o yüzden şaşırttı.

Oysa... 'Batılılaşma maceramız, Osmanlı sarayında başladı' cümlesi dahi arkaik bir klişe kalıyor artık.

Modernleşmenin Batılılaşmak, görünüşte Batı'ya benzemek olmadığını mı anlatmak istedi

Kendimiz gibi kalarak modern dünyaya ayak uydurmak için, Osmanlı İstanbul'unda dahi demode olmuş şalvar giymek şart değil herhalde. Ayrıca yasak da yok, isteyen giyiyor.

Kimliğimizi unutmadan, kültürümüzü terk etmeden Batı'nın okullarında okuyabiliyoruz da kıyafet modasına uyamıyor muyuz

Gardırop gelenekçiliği veya muhafazakârlığı, selefilik gibi en tutucu versiyonunda bile aşılabiliyor. Canlı örneği Colani. Kâfir Batı'nın sembolü diye takım elbise ve kravat giymeyi sorun etmedi. Modadaki değişime direnmiyor, itikat meselesi görmüyor.

Müslüman Doğu'yla Hristiyan Batı arasında sıkışıp kimlik bunalımına düşmemek için... İlla bağlamayla gitar, kanunla piyano, zurnayla trompet arasında bir tercihte mi bulunmamız gerekir

Abdülhamid alaturka sevmez, alfranga müzik ve âletlerini severdi.

O tartışma geçen asırdaydı. Doğu'yla Batı'yı temsilen enstrümanların çatışması, yüzyıl öncesinde edebiyatımızın en çekici konularındandı. Peyami Safa'nın Fatih-Harbiye romanında işlenir.

Hatta yırtmaçlı İngiliz süvari ceketi redingotla onun yerli taklidi istanbulin arasındaki seçim de edebiyatçılarımızı vaktiyle epey meşgul etmişti.

Yakup Kadri, Kiralık Konak romanında istanbulinden yana tavır aldı. Onu kimlikli, yerli ve milli buluyordu.