"Bir zamanlar" diyecek kadar uzaklarda kalmış gibi gözüküyor, hani bir zamanlar Erdoğan'ın dilinde "Yumuşama" vardı, Özgür Özel'in dilinde "Normalleşme." Oysa sadece birkaç ay geçmiş durumda o sözlerin telaffuz edildiği zamandan bu yana

Böyle olacağı belliydi.

Evlât acısı kuyruk acısı gibi bir gerilim alanı.

31 Mart yerel seçimleri olmuş, Meclis'te ana muhalefet olan parti, birinci parti haline gelmiş, İstanbul, Ankara, İzmir, Adana, Antalya başta olmak üzere büyük şehirleri deyim yerinde ise silmiş süpürmüş, Doğu Güneydoğu DEM renklerine bürünmüş ve tabii diğer ifadeyle iktidar partisi ikinciliğe düşmüş

Erdoğan hem Cumhurbaşkanı hem de uzuuun bir galibiyetler serisinin ardından yenilgiyi tatmış. Zor bir durum. Erdoğan artık bu ülkede bütün ruh dünyası ile bilinen bir isim. Bu yenilginin ona ağır geleceğini bilmek özel bir maharet gerektirmiyor. Kaldı ki tırmanış seyri belediyecilikten başlayan, CHP'nin kazandığı belediyeleri kaybetmemesinin anlamını en iyi bilen, belediyelerin kitlelerle temas açısından bulunmaz bir imkan olduğunu ve sürecin CHP için de tırmanma imkanı vereceğini en iyi gören Erdoğan için, siyaset yapacaksa, -ki başka ihtimal yok- bu badireyi aşmak ve onun için bütün gücünü kullanmak kaçınılmaz bir yoldur.

O sebeple Erdoğan daha ilk gece mücadele bayrağını açtı.

Mücadele bayrağını açmak, ama tabii bunu yaparken, merkezi iktidar olarak, ülke sorunları ile baş etmek gibi bir boğuşma alanı içinde yürümek de var. Yani sadece muhalefet olsa Erdoğan, belediyelerde CHP'yi vurmakta zorlanmayabilir. Erdoğan'ın muhalefet dili de çetindir. Ama bir yandan da iktidarsınız, ortada derin sorunlar var. Halk özellikle ekonomik sorunlar içinde boğuluyor. Halk bu konuda iktidarı, daha doğrusu Erdoğan'ı sorumlu tutuyor. Aslında halkın muhafazakâr dindar kesimlerinin, hani "soğan mı vatan mı" ikilemi içinde, ideolojik sebeplerle, bu boğulmayı sineye çektiği bile söylenebilir. Bunda "kadim CHP korkusu"nun etkisi olduğu da bir vakıa.

Yerel seçimlerde "ellerin CHP'ye gidebilir hale gelmesi", Erdoğan'ı ayrıca tedirgin etmiş olmalıdır. Ya bu süreçte kitlelerde "CHP'yi normalleştirme" duygusu oluşursa

Erdoğan'ın bu kaygısını Özgür Özel'in "Belediyelerden iktidara" hesabı da derinleştirmiştir. Belediye demek, halka daha yakından dokunmak demektir. Bu, kimi sosyal projelerle sıcak ilişkiye dönüştürülebilirse, "ideolojik rezerv" zamanla aşılabilir.

Belli büyük şehirlerde ikinci dönemi CHP'nin. Birinci dönem, ikincisi için referans olmuş gibi gözüküyor. Acaba bu ikinci yaygın dönem de iktidara gelmek için referans olur mu

Bu hem CHP'nin sorusu hem de Erdoğan'ın Belki Bahçeli'nin

CHP'nin sorusu olması tabii. Belediyelerden alınan tola geçecek veya kalacak CHP iktidar yolculuğunda

Erdoğan ister kişisel prestij kaygısıyla deyin, ister ideolojik sebeplerle deyin ve ister Bahçeli'nin ona yüklediği "Devlet eksenli misyon" mütalaası ile deyin, CHP iktidarı ihtimalini devre dışı bırakmak için elinden geleni yapar.

Son zamanlardaki iktidar merkezli "belediye operasyonları" bu mücadelenin yansımaları.

Belediyelerde yanlış olmaz mı, olur. "Parti çıkar" olmaz mı, olur. "Yandaşlık" olmaz mı, olur. "İsraf" olmaz mı, olur. Belediye imkanlarının siyasi tırmanış için kullanılması olmaz mı, olur. Bunu her parti yapar, Ak Parti de yaptı, yapıyor, MHP de, DEM de, tabii ki CHP de Belediye Başkanları, partiden ayrı kendi hesabını da yapar Ki herkes yapıyor.