Bir ülkenin gelişmişlik seviyesi sadece ekonomi ile ölçülmez, aynı zamanda hukuksal kalibresiyle de ölçülür.

İnsana verilen değer bir ölçüdür.

Hem de uygarlık göstergesinin en başında yer alır.
Adı ne olursa olsun, yönetim şekli nasıl olursa olsun, o ülkenin içinde bulunduğu uygarlık seviyenin göstergesi temel insan haklarında vardığı yere göre belirginleşir.

Buyurun çevirin şimdi kameraları Türkiye'ye.

Ne görüyorsunuz

Somali Cumhurbaşkanının oğlu, bu ülkenin yurttaşına göz göre göre çarpmış öldürmüş. Göre göre çünkü motor kurye önünde. Yolun ortasından değil kenarından sağdan gidiyor. Frene basıp yavaşlayabilir.

Video görüntülerden bunu açık ve net olarak görüp izledik.

Buraya kadar karşımızda bir olay var. Şimdi devlet bürokrasisinin haline bakalım.

Polis, ölen yurttaşımızı suçlayan hatalı gösteren, bir tutanak tutmuş. Bizim motor-kurye, haklıyken ve hayatını kaybetmesi yetmezmiş gibi bir de kendi ülkesinin haksızlığına uğramış. Dahası da var. Ölenin ailesine polis, "Oğlunuz intihar etti" demiş.

Ne kadar hazin ve üzücü bir durum.

Sonuç

Somali Cumhurbaşkanının oğlu kaçıp gitmiş.

Bir başka olay da şu: Yemenli biri (bakan oğluymuş) gelmiş, Türkiye'de, yaşlı bir kadına çarpıp öldürmüş. Polise verdiği ifadesinde de "O bana çarptı" iftirası atmış. Hâlbuki trafikte yayanın önceliği var ve şoförün o yolda yavaş gitmesi gerekiyor.

Her iki olaya bakıldığında karşımıza bir Türkiye manzarası çıkıyor. Sosyal, siyasal, kültürel ve hukuksal sonuçlar görüyoruz.

Nedir bunlar

1-Yabancılar Türkiye'de göz göre göre kural tanımadan yurttaşlarımızı öldürüp serbest kalıyor.

2- Türkiye kendi insanına değer vermiyor.

3-Kamu yönetimi sorunlarla dolu.

4-Temel insan haklarında sınıfta kalmışız.

5-Hukuk düzeni ve kolluk, yeterince insanın değerini önemsemiyor.

6-Siyasal iktidar, yönetsel gücü kullanırken, hukuku üstün tutmuyor.

İşte size iki örnek olay ve beraberinde getirdiği sonuçlar.

Denilebilir ki Türkiye'de trafik kazası ve bağlı olarak imtiyazlı kişilerin korunup kollanması ilk defa olmuyor. Bu söze "Haklısınız" denilebilir. Ancak, mevcut iktidar ve bileşenlerine kadar, Türkiye'de iyi kötü bir özgür basın vardı.

Duyarlıkları yüksek bir kamu düzeni ve bürokrasi vardı.

Neredeyse hiç tartışılmayan bir hukuk ve adliye vardı. Devlet Güvenlik Mahkemeleri'nin birkaç kararı dışında köy kahvesine kadar tartışılan bir adliye düzeni yoktu.