Bir ülkenin en büyük sermayesi okumuş insan gücüdür. Birinci Dünya Savaşı'nda lise öğrencileri de dahil bu en büyük sermayemizi savaş alanlarında kaybettik.

Cumhuriyetle birlikte toparlandık, küllerimizden yeniden doğduk

Bizim gibi eğitimi seven, değer veren, evlatlarının eğitimi için her türlü fedakârlığa katlanan çok az millet vardır.

Yine aynı şekilde sınavlar nedeniyle çocukların çocukluğunu, gençlerin gençliğini, üniversite mezunlarının diploma keyfini yaşayamadığı çok az ülke bulursunuz

"Söz konusu eğitmese, gerisi teferruattır" diyen ve bu konuda lafın ötesine geçen bir ulusuz.

strong class'read-more-detail'Haberin Devamı

Ebeveynler olarak yemez, içmez, gezmez çocuklarımızı okuturuz, devlet olarak da her şey bir yana deyip bütçeden en büyük payı eğitime ayırırız.

Sonuç

Onu ne siz sorun ne de biz anlatalım.

Zaten her şeyin fazlasıyla farkındasınız ve alkışlanması gereken bu fedakârlığın karşılığını yeterince aldığımızı hiç kimse söyleyemez.

Sorumlusu kim

İsrafın her türlüsü kabul edilemez ama biri var ki asla kabul edilemez.

Bu da eğitilmiş insan gücü israfıdır.

Milyonlarca üniversite mezunumuz işsiz, milyonlarcası da öğrenim gördüğü alanın çok dışında çalışıyor.

Oysa bu noktaya gelmek için ne hayaller kurdular ne mücadeleler verdiler ve en önemlisi de ne fedakârlıklarda bulundular.

Onları eğitime küstürmek, devletin ve ebeveynlerin yaptığı onca kaynağın, emeğin, beklentinin heba olmasıdır ve buna hiç kimsenin hakkı olmamalıdır.

Bu noktada en büyük vicdani sorumluluk eğitime yön veren kurumlara ve kişilere düşüyor.

Kim onlar

MEB, YÖK, ÖSYM, TÜBA, TÜBİTAK, Üniversitelerarası Kurul ve onların başkan, rektör, üye ve temsilcileri

İşin sahibi onlar.

Her çocuğu, her öğrenciyi, her mezunu kendi çocukları kadar hatta "emanet" olduğu için daha çok koruyup, kollayıp, geleceğe hazırlamalılar.

Eskinin kurumları böyleydi. Küllerimizden öyle doğduk.

İmkânsa şu anki imkânlar düne göre çok daha fazla.

Eksik olan inanç! İnancımızı kaybettik.

Tek hedef olarak sınavlar ve diploma gösterildi.

Delice onun peşinden koştuk.

Ne dur arada nefeslen diyen oldu ne de nereye koştuğumuzu soran çıktı.

strong class'read-more-detail'Haberin Devamı

Elbette kabahatli aramıyoruz ama bu gidişata devlet ve millet olarak artık dur demeliyiz.

Neden mi

Canı en fazla yanan onlar da ondan!..

Okumuşların maaşı!