Sizden iyi kim bilebilir ki

Sevgiyle büyümek, sevgiyle büyütmek... Küçükken annesi babası bir çocuğu sevgiyle büyütebilmişse ve o çocuk sevilerek büyüdüğünü ruhunda hissetmiş ise ondan daha büyük bahtiyarlık olabilir miSevilerek büyüyen çocukta bakın neler olmaz Kıskançlık olmaz... Küskünlük olmaz... Öfke olmaz... Hodkâmlık (bencillik) olmaz... Bunlar niye mi olmaz Çünkü o kimse çocukluğunda bunların hepsiyle karşılaşmış ve aileden aldığı sevgi sayesinde bunların her birini aşabilmeyi başarmıştır...Eğer çocukluğunda bu sevgiye hasret büyüyor ise gençliğinde o kimse ister istemez çekingen davranacaktır. Eziklik yaşayabilecektir. Beraberinde hırs yapabilecektir. Hırçınlık gösterebilecektir... Bazen saldırgan olacak basen içine kapanık kalabilecektir... Her ne suretle olursa olsun gelecekte başarılı olmasını istiyorsak çocuklarımızı sevgiyle büyütelim...Annem babam beni seviyor diye düşünebilsin çocuğumuz... Öğretmenim beni seviyor diye hissedebilsin... Hatta bu sevgi konusunda yaş sınırını biraz daha büyütebiliriz. İş yerinde amirlerin çalışanlarını sevdiğini hissettirmesi hiçbir motivasyondan elde edilemeyecek kadar çalışanı motive eder... Korkudan saygı elbette mümkündür ama sevgiyle bir olduğunda o saygının gözlerde ışıltısı da parlar...Seven ne yapmaz derler değil mi Evet ama sadece kendini sevmek değil... Sevgisini karşısındakine de göstermek ve sevgisini ona yansıtmak da bir o kadar önemlidir...Özet olarak sevgiyle büyütülen nesiller sevgisiz büyütülen nesillerle kıyaslandığında birisi susuz çorak toprakta yetişen bitkiler gibi olurken sevgiyle yetişen nesiller nisan yağmuru ile beslenmiş ve yemyeşil dallara çiçek aşmış bitkiler gibi yetişirler...Kendinizi en iyi siz bilirsiniz... Kendinizi bir değerlendirin... Çocukluğunuza bir uzanın... Çocukluğunuzda sevgiyle mi büyüdünüz... Çok şanslısınız... Sevgisiz mi büyüdünüz başka bir şansınız var... O da hasretini çektiğiniz sevgiyi, kendinizin nasıl sevgisiz büyüdüğünü bilerek sizden sonrakine vermek... Bunu sizden iyi kim bilebilir ki Sevilay Özden ŞİİR YOL Yürüdüm,Geçmişin izlerinin arasından yürüdüm.Her adımda başka insanlar çıktı karşıma,Her köşe başıysa kalbime çıktı.Bu hayatta öğrendiğim en güzel şeyİnsanları olduğu gibi kabul etmek oldu.Kimseyi değiştirme çabam yok,Kimseyi dönüştürme iddiam yok,Kimse için değişme derdim de yok.Ben sadece bir yolcuyum.Payıma bir yol düştü,Yürüyorum...Gücüm yettiğince yürüyeceğim bu yolu...Yürüdükçe kendime çıkacak yollarım...Biliyorum en çok kendimi arayacağımBelki yorulacağım, belki kaybolacağım,Belki bazen bocalayacağım,Belki de istemediğim insanlar çıkacak önüme,Ama ben yoluma bakacağım.Yolum da bana...Sonra yine en çok kendime rastlayacağım.Beni olduğum gibi kabul eden,Sadece kendim olduğum için seven insanlaraTebessüm edeceğim şükranla...Gerisini