İç dünyamızı zenginleştirmeye bakalım. Bu ayrıca bize lazım olan derin bir anlayıştır. Başka türlü bizim zenginliğimiz için süfli bir çevre gerekiyor ise bu akıl dışı beklentiye kim girer, kim böyle bir zenginliği ister

O zaman başka şeylerden bahsedelim. Kendi hayatımızda ve yazdıklarımızda bir şekilde ilgilenenlerin hayatlarına taze bir esinti getirebilirsek ne mutlu bize. Sevgi dolu bir hayat alışkanlığına sahip olmak ne hoş. Ancak bir yanılgı noktamızın tespitini de yapalım. Bize sunulan sevgi ve güvenden dolayı sevgi beslemek, sevgi değil sorumlulukmuş. Burada yapmamız gereken, sevgiye verilen karşılıktır.

Karşımızdakine düşman gözüyle bakılınca iyiye ait hiçbir şey göremeyiz. Baktığı şeyden ibret olan, hayrı anlayan hayra inanan, amel eden, mahlukata acıyanlara ne mutlu...

Hikâyem şöyle: Mütevazı giyimli bir hanım bir yöne dikkatli bakıyordu. Bu, benim de dikkatimi çekti. Baktım çöp konteynerinden çıkan bir kedinin ağzında bir parça muz kabuğu bir de içi boş denecek naylon poşet vardı. Kedi bir yöne giderken karşısına birkaç kedi yavrusu çıktı. Anne kedi çok mahcuptu. Bu mahcubiyeti biz bile sezebiliyorduk. Onu karşılayan yavrular ise büyük bir hayal kırıklığı içindelerdi. Bu durumu izleyen kadın, gözyaşları içinde markete koştu. Onların yiyebileceği ne varsa getirip önlerine yığdı. Yavrular ve analarının karınlarını iyice doyurduktan sonra bu yardımsever kadına minnetle baktıklarına şahit olmuştum...

Olaya şahit olan ben, genelde katı yürekliyimdir ama ne yalan söyleyeyim orada gözyaşlarımı tutamamıştım.

Kısa bir anekdot daha: Kayınpederimin annesine komşu kadın "entarin lime lime, kocana söylesen de yenisini aldırsan" dediğinde "ne lüzumu var o benim hâlimi her gün görüyor" diye cevaplar...

Mustafa Ali Mahdum

ŞİİR

HÜZÜNLE GÜZÜN

Güz gelende yapraklar sarıya döner

Ekinler sararır darıya döner

Günler kısalmaya yarıya döner

Âşıkları yoklar hüzünle güzün.

Âşık olmak çok da yakışır cana,

Âşıklar her şeyde ararlar mana,

Ben de arıyorum bana ve sana

Sevdalar depreşir hüzünle güzün.

Günler kısalmaya başlıyor güzün

Ruhumu sarıyor derin bir hüzün

Yazdan kalma rehavet gelince sere

Kayıp olur gider hüzünle güzün.

Bir hazan mevsimi dense de güze.

Bereket yansır hep yanağa yüze,