"O gece korkumdan endişemden değişik ruh hâllerinden sabaha kadar uyuyamadım..." Kendi kendime sakin olmak için, korkmamak için telkinlerde bulunarak büyük bir cesaret göstererek, koridorun sonundaki kapıya yaklaştım ve derin bir nefes alarak kapıyı açtım. Oh kimse yoktu Şimdi dış kapı duruyordu karşımda Birinci kapıyı açıp sonuç almanın verdiği rahatlıkla bu defa en dış kapıya geldim. Besmele çekerek o kapıyı da açtım. Fakat ne gariptir ki karşımda kimseyi göremedim... Sokak lambalarının loş ışıkları altında kapının önü biraz olsun fark ediliyordu... Şöyle başımı dışarı uzatıp iki yana göz attım. Hayret! Kimsecikler yoktu... Daha da ileri gidemezdim. Bu kadar cesareti bile kendimde bulduğuma şaşıyordum. İçim ürperdi. Kapıyı çekip tekrar daha dikkatli bir şekilde kilitleyerek koridorda geri yürümeye başladım. Sanki korku filmlerindeki gibi arkamdan biri sessiz sakin beni gözetliyormuş gibi bir his içimi ürpertiyordu ama bir o kadar da mantığımı kullanarak cesaret göstermeye çalışıyordum. Ama anlam veremediğim şey iki üç defa duyduğum o sesti Peki, kimseler yoksa bu ses nereden gelebilirdi En dış kapıdan başlayıp koridoru geçerek kapıları birer birer kilitleyerek odama geldim... Ama içime bir sıkıntı girmişti. Dışarı çıkarken çocuk rahatsız olmasın diye lambayı yakmak istemediğim hâlde, odamdan içeri girdiğimde lambayı yaktım... Odanın içi aydınlanır aydınlanmaz, sanki bütün kanımın donduğunu hissettim... Aman Allahım! Hemen yatağımın başucunda, duvarda öylece hareketsiz duruyordu... Ömrümde o zamana kadar hiç görmediğim büyüklükte dev gibi bir akrepti bu!.. Ben başka bir şey beklerken