"Akıl ve ruh hastalıkları hastanesinin bahçesinde sigara içiyordum.Merakımdan sanırım, bir şekilde orada bulmuştum kendimi.Çevreye bakarken, kendi halinde, 40'lı yaşlarında gösteren bir adamla göz göze geldik.Kafamı çevirsem de o beni süzmeye devam etti.Kılık kıyafetinden misafir izlenimi veriyordu.Önce konuşmaya çekindim, sonra cesaretimi toplayıp ürkek adımlarla yaklaştım."Bana da sigara versene!" dedi, hemen.Az çok anlar gibi olmuştum ama sigarayı uzatırken yine de "Neden buradasınız" diye sormaktan kendimi alamadım.Sigaradan derin bir nefes çekip, gözlerini tekrar üzerime dikti.Öylece bakıyor, kırpmıyordu bile.Dik bakışlarından ürkmedim dersem yalan olur.Lafı uzatmadan "İyi günler" diyerek uzaklaşmayı denedim.Belki de yanlış bir soru sormuşumdur., belki canını sıkmışımdır, ya da ne bileyim "Adam deli işte!.." diye geçirdim içimden...Birden "Sen neden burada değilsin" diye bağırmaya başladı.Öylesine gür bir sesle bağırıyordu ki, arkamı dönmeye korktum.Sakinleşeceğe benzemiyordu.Cinnet geçiriyor gibiydi...Belki yardımım dokunur düşüncesiyle dayanamayıp döndüm yüzümü.Olduğum yerde, yaklaşmadan baktım ona.Bu kez sesini daha da yükselterek tekrarladı;"Sen neden burada değilsin Onca sahtekarın, onca vicdansızın, onca ihanetin içinde durabilmeyi nasıl başarıyorsun.."Dikkatle dinlediğimi görünce devam etti:"Çocukların vurulduğu, çiçeklerin koparıldığı,