B.Derler ki "Merzifonlu Kara Mustafa Paşa, lağımcılara verdiği önemi topçulara verseydi Osmanlı Viyana'yı fethedebilirdi." Elbette bir varsayım, bir hakikat değil. Neticede olmamış şeye şöyle olsaydı böyle olurdu demek ispatı namümkün bir şeydir. Fakat özetle diyor ki, Osmanlı askeri yer altında savaştığı kadar yer üstünde de gayret sarf etseydi Viyana fethedilirdi. Son zamanlarda aklıma geliyor bu söz; diyorum ki tarih sürekli çeşitli suretlerde tekerrür ediyor ve insanlar ve kitleler nerede isabet edeceklerini tayin edemedikleri bir noktada sürekli hatalı tercihlerde bulunuyor. İmamoğlu başta olmak üzere Türkiye'de muhalefet siyaseti yürüten pek çok kimse benzer bir maraza müpteladır. Örneğin İmamoğlu sosyal medya ve algı çalışmalarına ayırdığı enerjinin çok değil yarısını gerçek siyasete ve hizmete ayırmış olsaydı, İstanbul'un öyle çok ahım şahım değil ortalama bir belediye başkanı olsaydı örneğin, bu yetimlik-öksüzlük bu şehre bu kadar yapışıp kalmasaydı yani, bir başka siyasal tablodan bahsedecektik. Oysa bütün stratejisi, engellenen ve engelleri halkın desteğiyle yıka yıka aşan mazlum Anadolu müteahhiti imajını tahkim etmek olan Ekrem İmamoğlu, sürekli bir mağdur edilmişlik haline kendisini sokma ihtiyacı hissediyor. Açıkçası bazen de baltayı taşa vuruyor; çünkü her şeyden evvel bu tek ayaklı bir stratejidir ve bununla uzun soluklu adımlar atamazsınız. İkincisi böyle tek boyutlu ve tek bacaklı bir stratejiyi çeşitlendirmek için sürekli paralel atraksiyonlara girmek zorundasınızdır. Ekrem İmamoğlu bunu becerebilecek zekaya sahip olduğuna dair henüz hiçbir alamet ortaya koymuş değil. Dolayısıyla zaman zaman asil kurtarıcılarının gelerek kendisini, kendi kendisine kifayet etmediği noktada kurtarması gerekiyor. İşte bu son yaşanan Ali Koç-Ekrem İmamoğlu gerginliği de bunun bir benzeridir. Katiyen aralarında hiçbir hakiki gerilim olmadığı kanaatindeyim. Bir Kavuklu ile Pişekar tiyatrosu izledik. Şüphem yok 2023 seçimlerinin vitrinde olmayan ancak en etkili aktörlerinden birisi Ali Koç olacak. Şimdiden müdahil olmaya başladığının alametlerini görüyoruz. "Kimsenin projesi değilim" dedi Ekrem İmamoğlu; tivit bile attı. "Bizim projemiz değil" dedi Ali Koç. Üstelik oldukça faturasız bedelsiz bir tiyatroydu bu. Memlekette takım tutmayan yok gibidir, ancak siyasal tercihini tuttuğu takımın ligdeki durumuna göre yapacak kadar holigan ancak üç beş kişidir yani sandığa yansıyacak bir fatura çıkmaz böyle bir gerilimden. Üstüne bir de herhangi bir getirisi olmayan siyasal safraları da attıktan sonra ne kadar da mutlu olmuştur İmamoğlu. Sosyal medyada ilginç bir söylem dolaşıyor "biz Erdoğan'ın kitlesi değiliz, bizi o kitle ile karıştırma İmamoğlu" şeklinde. Evet hakikaten doğru, zira netice ne olursa olsun hiçbir analiz yapmadan gidip kendisini destekleyecek bir sorgusuz kitle var İmamoğlu'nun karşısında. Erdoğan'ın kitlesi kadar otokritiğe yatkın ve siyasal temsili sertçe eleştiren bir topluluk yok. Bu sebeple partisinin oyu sabittir, katiyen düşmez; e açıkçası doğru dürüst yükselmez