İngiliz tarihçi Bernard Lewis, 1916 yılında Londra'da doğar ve 2018 yılında New Jersey'de vefat eder. İslam Tarihi ve İslam Batı ilişkileri hakkında batılı uzmanlar içinde en çok eser veren ve okunan kişidir. Bir Türk dostu olarak tanıdığım Lewis'in özellikle Osmanlı İmparatorluğu ve Modern Türkiye hakkında yazdığı çok sayıda makale ve kitabının okunması, üzerinde düşünülmesi gerekir.Lewis'in çeşitli tarihlerde verdiği konferansları gözden geçirerek ve bazı yeni bölümler ekleyerek 2001'de Princeton'da oluşturduğu "What Went Wrong Ne Yanlış Gitti" isimli kitabı, üç yıl sonra 2004 yılında "Hata Neredeydi" adı ve "Doğu'nun 300 yıldır Cevabını Aradığı Soru" alt başlığı ile dilimize tercüme edilir. Giriş ve sonuç bölümleriyle birlikte dokuz bölümden oluşan bu kitap, alt başlığında da belirtildiği gibi 1683 Viyana Bozgunu'ndan beri cevabını aradığımız bir soruya ışık tutan nitelikte değerlendirmeler içermektedir.Ben ve öteki"Sorgulamak, endişe duymak ve hatta öfkelenmek için ortada iyi bir sebep var. Yüzyıllar boyunca İslam dünyası insan uygarlığının ve başarıların ön safında yer alıyordu. Müslümanlara göre İslam'ın sınırları uygarlığın sınırlarıydı ve bunun ötesinde sadece barbarlar ve kafirler vardı. Bu ben-öteki algısı, hepsinde olmasa da çoğu uygarlıkta -Yunan, Roma, Hindistan, Çin uygarlıkları ve son zamanlarda eklenebilecek birkaç tanesinde daha- vardır" (s. 9).1555-1560 yılları arasında İstanbul'da bulunan Avusturya İmparatorluğu elçisi Ogier Ghiselin de Busbecq; "Avrupa'yı her an gerçekleşebilecek bir Türk fethinden kurtaran tek şeyin İran tehlikesi olduğunu söyleyecek kadar ileri gitmiştir. Türklerde muhteşem bir imparatorluğun bütün kaynakları, bozulmamış bir güç, zafere alışkanlık, sıkıntıya tahammül, birlik, disiplin, kanaatkarlık ve ihtiyatlılık var. Yoksulluk, şahsi lüks, zayıf bir güç, maneviyat eksikliği, dayanıksızlık ve eğitimsizlik bizde; askerler itaatsiz, subaylar paragöz. Disiplin küçümseniyor. Serbestlik, umursamazlık, ayyaşlık ve sefahat düşkünlüğü almış başını gitmiş. En kötüsü de düşman zafere, biz de mağlubiyete alışmışız. Sonucun ne olacağından şüphelenebilir miyiz Sadece İran lehimizde." (s. 15).var taboolaDivId "";var taboolaPlacement "";if (adServiceConfig.isMobile()) {taboolaDivId "mid-article-thumbnails_mobile1_milliyet-" 6681958;taboolaPlacement"Mid Article Thumbnails_mobile1_milliyet";}else {taboolaDivId "mid-article-thumbnails_desktop1_milliyet-" 6681958;taboolaPlacement "Mid Article Thumbnails_desktop1_milliyet";}window._taboola window._taboola || ;_taboola.push({ mode: 'thumbnails-mid-a', container: taboolaDivId, placement: taboolaPlacement, target_type: 'mix' });_taboola.push({ article: 'auto', url: 'https:www.milliyet.com.tryazarlarsinan-genimhata-neredeydi-6681958' });Deniz gücünün önemiOn altıncı yüzyılın başlarında bir dönem veziriazamlık yapan Lütfi Paşa emekliliğinde Müslüman birliklerinin karada üstün olduğu halde kafirlerin denizde daha güçlü olduklarını gözlemler. "Onlara galebe çalmalıyız" der. Lewis, Lütfi Paşa'nın söyledikleri pek dikkat çekmedi demekte. Bense bu önerinin dikkat çektiğini ve Barbaros Hayreddin Paşa (1534-1546) komutasında büyük bir deniz gücü oluşturulduğunu düşünmekteyim. Büyük ve güçlü donanmayı bir yana bırakalım, Osmanlı yönetimi Portekiz filolarının giderek artan Hint Denizi hakimiyetini önlemek, buradaki ticaretinin zarar görmesini engellemek amacıyla, 1568 tarihinde Akdeniz ile Kızıldeniz arasında Süveyş'den bir kanal açmayı planlar. Bir sonraki sene ise Orta Asya ile su yoluyla bağlantı sağlamak amacıyla Don ve Volga nehirleri arasında bir kanal kazılmaya başlanır. Ancak ne yazık ki Sultan II. Selim'in (1566-1574) babası ve dedesi gibi bir dünya algısı yoktur. Muhtemelen büyük harcamalara neden olan böylesi girişimleri hoş görmez ve desteklemez. Kısa süreli bir faaliyet döneminden sonra, Akdeniz ile Kızıldeniz, Karadeniz ile Hazar Denizi arasında yapılması planlanan her iki kanalın yapımından vazgeçilir. Bu sırada giderek artan bir hızla, ticaret odaklı devletlerin de yardımıyla batı ticaret şirketleri gerek açık denizlerde gerekse Ortadoğu'da yeni bir güç olarak kendilerini göstermeye başlarlar.1683 İkinci Viyana Kuşatması sırasında karşı karşıya kaldığımız bozgun Osmanlı'nın ilk defa bu ölçüde sonuçları olan bir savaş olarak kabul edilir. Hâlbuki kısa bir süre önce 1681'de yapılan Bahçesaray Antlaşması'yla Osmanlılar Ukrayna üzerindeki haklarından vazgeçip, Kazaklar'a Karadeniz'de ticaret hakları tanımayı kabul etmişlerdir. Bu gelişme bir anlamda Viyana bozgununun habercisi olarak kabul edilebilir. Kısa süre sonra 1696'da Azak Kalesi, Büyük Petro tarafından ele geçirilir. Burası Ruslar'ın Karadeniz kıyısındaki ilk kaleleridir. Lewis bu gelişmeler sonrasını değerlendirirken; "Alınacak ders açıktı ve Türkler öğrenmeye çalışıp uygulamaya koymalıydı" demekte (s. 25).Çalışıp öğrenmekÇalışıp, öğrenmek yerine gerek Osmanlılar gerekse İslam dünyası nerede ise XVIII. yüzyıl boyunca içine kapanmayı tercih edecektir. Örneğin Koçi Bey 1631 ve daha sonra 1640 yılında, padişahlara